Bardzo często rozpoznanie łuszczycy jest dużym obciążeniem psychicznym dla chorego. Łuszczyca, nawet w łagodnej postaci, jest uznawana za defekt kosmetyczny. Z tego względu, iż wykwity skórne mogą być zlokalizowane w różnym miejscu na ciele, choroba ta istotnie wpływa na jakość życia. Łuszczyca, która jest ograniczona do niewielkich obszarów, np. łokci czy kolan, również ma wpływ na życie chorego, ale jest on nieporównywalnie mniejszy niż u osób, u których zajmuje rozległe miejsca na skórze i jest bardzo widoczna. 

Bez wątpienia stres jest czynnikiem, który wyzwala oraz nasila zmiany chorobowe łuszczycy. Choroba ta wpływa na kształtowanie własnej wartości oraz postrzegania własnego ciała, co jednocześnie przekłada się na jakość życia. Ogromne znaczenie w odbiorze piętnowania ze strony innych ma wiek, płeć oraz miejsce zmian chorobowych. Najbardziej narażeni są nastolatkowie i osoby młode. Wrażliwość na opinie innych jest źródłem dodatkowego stresu, który może właśnie zaostrzać objawy. W konsekwencji wiele osób z łuszczycą ma problemy z samoakceptacją. Zmiany skórne, które widać na odsłoniętych częściach ciała, mogą prowadzić do narastającego poczucia wstydu czy zaniżonej samooceny. Choć poprawa wyglądu skóry może zmniejszyć częstość zaburzeń psychicznych pacjentów, wielu z nich nadal cierpi. U ponad połowy z powodu łuszczycy pojawiają się stany lękowe i depresyjne.

W przypadku tej choroby ważna jest opieka psychologiczna. Poczucie wstydu i napiętnowania, związane z widocznymi przez innych zmianami skórnymi, powoduje poczucie odizolowania i strach przed odrzuceniem przez otoczenie. Często zdarza się, że chorzy nie chcą podawać ręki, ponieważ czują niechęć do jakiegokolwiek kontaktu fizycznego, a także często zauważają zakłopotanie osoby, której podają rękę. Co więcej, korzystając z publicznych środków transportu, są narażeni na wzrok innych osób oraz niechęć do zajmowania wolnego miejsca obok nich. Ponadto łuszczyca może wpływać na problemy ze znalezieniem życiowego partnera i późniejsze relacje z nim.

Choroba ta może prowadzić do rezygnacji z wybranych przez siebie zawodów oraz poczucia dyskryminacji w miejscu pracy. Zaostrzenie objawów chorobowych często powoduje więc nieobecność w pracy. Większość osób rezygnuje z niektórych ubrań, aby nie narażać się na nieprzychylny wzrok napotykanych ludzi. Pacjenci w obawie przed odrzuceniem społecznym mają tendencję do unikania spotkań towarzyskich oraz miejsc publicznych. Szerokim łukiem omijają baseny i plaże. Zmiany, które wyglądają nieestetycznie, sprawiają, iż osoby z łuszczycą nie są w pełni aktywne społecznie. Wśród pacjentów, u których występuje ciężki świąd, depresję stwierdza się częściej, niż u tych z łagodnym świądem. 

Wciąż nie wszyscy z nas wiedzą, że łuszczyca nie jest chorobą zakaźną i nie zarazimy się nią poprzez dotyk. Istotnie ważne jest to, że chorzy na łuszczycę są takimi samymi osobami, jak ci, których nie dotknęła ta dermatoza i w żaden sposób ich jakość życia nie powinna zostać pogorszona z tego powodu. Warto to sobie uświadomić, postawić się na miejscu chorego i zastanowić, jak Ty byś się czuł/a, gdyby to Ciebie traktowano w taki sposób, jak Ty traktujesz tę osobę?