Jednym ze stosowanych testów immunochromatograficznych jest test wykrywający troponinę I, która jest markerem uszkodzenia mięśnia sercowego. Troponina jest kompleksem białek, które regulują skurcze w mięśniach szkieletowych i mięśniu sercowym. Kompleks ten składa się z trzech komponentów: troponiny I, troponiny T i troponiny C. Odgrywa on zasadniczą rolę w przekazywaniu sygnału wewnątrzkomórkowego. Troponina I w mięśniach szkieletowych różni się od izoformy występującej w mięśniu sercowym, dzięki czemu może być rozróżniona przez specyficzne przeciwciała wykorzystywane w testach.

Troponina I uwalniana jest do krwi w wyniku uszkodzenia mięśnia sercowego, w czasie od 4 do 6 godzin po wystąpieniu zawału mięśnia sercowego. Jej poziom utrzymuje się dłużej niż poziom CK-MB, bo aż przez 6-10 dni. Dzięki temu przez dłuższy czas istnieje możliwość wykrycia przebytego zawału mięśnia sercowego.

Poziom troponiny może być oznaczany we krwi pełnej bądź surowicy pacjenta. Wykonanie testu polega na naniesieniu próbki w miejsce testowe płytki. Membrana wysycona jest cząsteczkami opłaszczonymi przeciwciałami przeciwko troponinie I. Migrując, próbka reaguje z czynnikiem wychwytującym i generuje barwną linię – wynik dodatni. Test zawiera kontrolę wewnętrzną, w rejonie kontrolnym płytki pojawi się zawsze barwna linia świadcząca o prawidłowej ilości dodanej próbki i odpowiednim wysyceniu membrany.

Kolejnym testem immunochromatograficznym wykorzystywanym w zaburzeniach sercowo-naczyniowych jest Myoglobin Test, który wykrywa hemowe białko globularne magazynujące tlen w mięśniach. Mioglobina nie jest białkiem specyficznym dla mięśnia sercowego. Uwalniana jest do krwi w przypadku stanów niedotlenienia mięśnia sercowego z uszkodzonych kardiomiocytów, ale także miocytów mięśni szkieletowych w stanach patologicznych i ekstremalnych fizjologicznych, takich jak intensywny wysiłek. Poziom stężenia mioglobiny we krwi zależy od funkcji nerek. Ze względu na niewielki ciężar mioglobina najszybciej spośród innych markerów niedokrwienia i nekrozy tkanki rozprzestrzenia się w systemie naczyniowym organizmu, stanowiąc najwcześniejszy sygnał zawału.

Dający się zauważyć wzrost stężenia mioglobiny we krwi obwodowej pojawia się po 30-120 minutach od wystąpienia bólu w klatce piersiowej. Eliminowany jest również szybko, bo po upływie 18-30 godzin. Pomiar stężenia mioglobiny we krwi obwodowej stosowany jest jako badanie dodatkowe do pomiaru troponiny w diagnostyce zawału mięśnia sercowego oraz w ocenie leczenia fibrynolitycznego. Zasada pomiaru jest taka jak dla testów immunochromatograficznych. Test ten może być wykorzystywany także do szybkiej diagnostyki chorób nerek.

Często stosowanym, szybkim testem diagnostycznym jest D-dimer test. Ogólnie fibryna powstaje w procesie krzepnięcia, wykrzepiania wewnątrznaczyniowego. Podczas rozpuszczania czopu fibrynowego przez plazminę powstają D-dimery, które są specyficznymi produktami degradacji stabilnej fibryny. Podwyższone D-dimery są oznaką zwiększonej aktywacji procesów krzepnięcia i fibrynolizy. Obserwuje się je także u pacjentów z rozsianym wykrzepianiem wewnątrznaczyniowym – DIC, zakrzepicą żył głębokich czy zatorowością płucną. Szybki D-dimer test jest sposobem oznaczenia ich poziomu we krwi pełnej lub osoczu. Badanie takie wykonuje się razem z innymi badaniami diagnostyki obrazowej w celu potwierdzenia, wykluczenia lub kontrolowania przebiegu stanów zakrzepowo-zatorowych. Leczenie przeciwzakrzepowe może powodować występowanie fałszywie ujemnych wyników oznaczeń D-dimeru.

W chorobach sercowo-naczyniowych stosuje się także inne testy. Zawał mięśnia sercowego oraz jego powikłania są jedną z najczęstszych przyczyn zgonów w Polsce. Pomimo dostępnych terapii, wiele osób umiera z powodu zbyt późnej diagnozy. Podczas zawału serca dochodzi do uwolnienia z komórek mięśnia sercowego występującego w nim białka wiążącego kwasy tłuszczowe h-FABP. Białko to wykorzystywane jest do diagnostyki zawału szybkim testem immunochromatograficznym.

h-FABP jest małym sercowym białkiem wiążącym kwasy tłuszczowe występujące w cytoplazmie. Jego główną rolą jest transport kwasów tłuszczowych. Jego stężenie w mięśniach jest znacząco niższe od mioglobiny. Ze względu na niską masę tego białka może ono zostać wykryte bardzo wcześnie po wystąpieniu zawału. Po uszkodzeniu kardiomiocytów dochodzi do podwyższenia poziomu h-FABP we krwi już po 2-3 godzinach po wystąpieniu bólu w klatce piersiowej. Podwyższone stężenie tego markera może utrzymywać się do 24 godzin. Dzięki takiej charakterystyce tego białka stało się ono doskonałym markerem martwicy kardiomiocytów.

Test h-FABP pozwala wykrywać na drodze reakcji immunologicznej białko h-FABP we krwi, dzięki czemu umożliwia szybkie rozpoznanie zawału oraz pozwala na wprowadzenie odpowiedniego leczenia, które ogranicza uszkodzenie tkanki mięśniowej. h-FABP Test jest szybkim, jakościowym testem immunochromatograficznym do wykrywania h-FABP we krwi pełnej, surowicy lub osoczu. W strefie testowej T został naniesiony, unieruchomiony odczynnik wychwytujący. Po wprowadzeniu badanej próbki do okienka do nanoszenia próbek na test zachodzi reakcja próbki z cząsteczkami opłaszczonymi przeciwciałami anty-h-FABP. Powstały kompleks przemieszcza się siłami kapilarnymi do drugiego końca testu (membrany). Jeśli h-FABP występuje w badanej próbce, to zostaje wychwycony przez unieruchomiony odczynnik naniesiony w strefie testowej T i tworzy się tam barwny prążek, który oznacza dodatni wynik testu. Jeśli h-FABP nie występuje w badanej próbce, to barwna linia w strefie testowej T nie pojawia się i oznacza to ujemny wynik testu. Barwna linia C w strefie kontrolnej pojawia się zawsze jako kontrola wewnętrzna procedury i oznacza, że test został przeprowadzony poprawnie.

W diagnostyce zaburzeń układu sercowo-naczyniowego wykorzystywane są także testy immunochromatograficzne, które mają zdolność do wykrywania kilku markerów uszkodzenia mięśnia sercowego naraz. Na przykład jednym z takich testów jest Cardiac Combo Marker Test. Jest to szybki immunochromatograficzny test wykrywający troponiny, CK-MB i mioglobinę, czyli markery uszkodzenia tkanki mięśniowej (np. mięśnia sercowego). Innym testem z kolei jest szybki test do wykrywania h-FABP i cTnI, a więc test do wykrywania zawału serca, zwany testem Combi. Jest to przyłóżkowy test stosowany w przypadku podejrzenia ostrego zawał mięśnia sercowego. Działa na takiej samej zasadzie jak pozostałe testy.