W ostatnich dziesięcioleciach naukowcy przyczynili się do dużego rozwoju metod farmakologicznych i behawioralnych leczenia depresji. Niestety dostępne terapie wciąż obciążone są częstymi skutkami ubocznymi oraz brakiem skuteczności w przypadku niektórych grup pacjentów. Substancje halucynogenne już w przeszłości były przez naukowców testowane jako potencjalne leki psychiatryczne. Naukowcy niedawno wznowili prace badawcze nad zastosowaniem związków psychodelicznych w lecznictwie. Autorzy metaanalizy postanowili zbadać jedną z możliwych nowych opcji leczenia, jaką jest terapia behawioralna wspierana dawkami psylocybiny.

Analiza obejmowała cztery różne, niezależne badania opublikowane w latach 2011-2018, w których łącznie wzięło udział 117 osób. Wszyscy badani prezentowali kliniczne objawy depresji lub zaburzeń lękowych. Wyniki opublikowanej metaanalizy wykazały, że pacjenci biorący udział we wszystkich czterech badaniach po eksperymentalnej terapii z wykorzystaniem dawek psylocybiny wykazywali dużą redukcję objawów depresji oraz zaburzeń lękowych. Efekty utrzymywały się nawet po sześciu miesiącach obserwacji. Ze względu na to, że zarówno grupa badawcza, jak i kontrolna (przyjmująca placebo) otrzymały równoważne wsparcie psychologa, pozytywny wpływ psylocybiny na skuteczność terapii wykazany w testach należy uznać za znaczący. Rezultaty nie wskazują jednak na skuteczność zastosowania tej substancji bez odpowiedniej terapii behawioralnej.

Autorzy wskazują też na pewne ograniczenia analizowanych badań. Poważnym problemem dla wyciągnięcia jednoznacznych wniosków jest uwzględnienie jedynie czterech badań, w których wzięła udział mała liczba osób. W związku z tym otrzymane dane mają niską wiarygodność. Dodatkowo testy były obciążone dużym ryzykiem błędu systematycznego ze względu na niedostateczne zaślepienie próby kontrolnej. Osoby, które otrzymywały placebo zamiast środka halucynogennego, prawdopodobnie mogły się tego domyślić.

Terapia psylocybiną jest potencjalną metodą leczenia depresji adresowaną przede wszystkim dla grupy pacjentów opornych na klasyczną farmakoterapię. Naukowcy zwracają uwagę na to, że tego typu metoda może być bezpieczna i skuteczna jedynie w połączeniu z odpowiednim wsparciem behawioralnym (psychoterapią).