Cukrzyca to cała grupa chorób metabolicznych, u której podstaw leży podwyższony poziom glukozy we krwi co jest związane z dysfunkcją trzustki i wydzielania przez nią insuliny. Do najczęstszych powikła choroby można zaliczyć uszkodzenie narządu wzroku, nerek, nerwów, naczyń krwionośnych i serca. Wyróżnia się dwa podstawowe typy cukrzycy – typ 1 i 2. Najczęściej w populacji występuje typ 2. Polega on na insulinoporności tkanek na insulinę. Ta postać cukrzycy dotyka zwykle osoby starsze, z towarzyszącą otyłością lub zaburzeniami metabolicznymi. Poziom cukru we krwi stabilizuje się przy pomocy medykamentów doustnych. Typ 1 cukrzycy, odwrotnie, częściej dotyka osoby młode i wiąże się z przyjmowaniem podskórnie insuliny. U podstaw schorzenia leży brak wystarczającej produkcji insuliny na skutek uszkodzenia komórek beta wysp Langerhansa trzustki, które ją wytwarzają.

Australijskie badanie objęło 354 pacjentów z cukrzycą typu 2, u których chorobę rozpoznano między 15 a 30 rokiem życia; oraz 470 pacjentów z cukrzycą typu 1 o podobnym wieku zachorowania do grupy pierwszej. Osoby były obserwowane przez ponad 20 lat. W tym czasie porównywano u nich stan rozwoju retinopatii, neuropatii, dysfunkcji nerek, choroby niedokrwiennej serca, miażdżycy tętnic. Oprócz typu cukrzycy probantów analizowano dodatkowo w podgrupach ze względu na wiek, płeć, pochodzenie etniczne, masę ciała, towarzyszące nałogi czy uwzględniając dodatkowe leczenie np. hipolipemizujące.

Dwie grupy wyraźnie wyróżniały się na tle pozostałych. Szczególnie narażone na powikłania ze strony układu sercowo-naczyniowego (jak udar, zawał) były te osoby, które cierpiały na cukrzycę typu 2 o podwyższonym ciśnieniu tętniczym i stężeniu trójglicerydów w surowicy. Pomimo zwykle późniejszego wystąpienia choroby u pacjentów z cukrzycą typu 2 zmiany o charakterze makroangiopatii były mocnej zaznaczone właśnie w tej grupie; także śmiertelność wśród tych pacjentów, mimo krótszego czasu trwania choroby,  była większa. Nie stwierdzono z kolei różnic nasilenia retinopatii i nefropatii w obu grupach.

Mimo, że procent zachorowań na cukrzycę typu 2 z roku na rok rośnie, to typ 1 nadal dominuje u młodzieży. Niemniej jednak wyniki badania ukazują, że obie formy nie są równoważne. Pomimo wspólnej manifestacji hiperglikemii, choroba przybiera różne formy, z których właśnie typ 2 wydaje się większym wrogiem dla naszego układu sercowo- naczyniowego. Nie bez znaczenia pozostaje fakt, że przypadku cukrzycy typu 2 dochodzą też inne czynniki, takie jak otyłość, nieodpowiednia dieta, palenie tytoniu, alkohol i brak ruchu, które powodują wzrost ryzyka wystąpienia śmiertelnie groźnych powikłań. Typ 2 wiąże się również z leczeniem i powikłaniami chorób towarzyszących jak nadciśnienie czy hiperlipidemia. Leki doustne wchodzą zawsze ze sobą w większe lub mniejsze interakcje co decyduje o ostatecznym wyniku i skuteczności terapii. Kolejnym problemem jest zwykle późniejsze rozpoznanie cukrzycy typu 2. W większości przypadków choroba zostaje wykryta „przypadkowo”  i to w stadium kiedy już zdążyła żebrać swoje spore żniwo. Przeciętnie szacuje się, że taka osoba żyje z chorobą ponad 10 lat zanim zostanie trafnie zdiagnozowana.

Porównanie cukrzycy typu 1 i cukrzycy typu 2