Oczny system terapeutyczny

Systemy tego typu to tzw. inserty, z których substancja lecznicza jest uwalniania ze stałą, kontrolowaną szybkością, co jest najczęściej osiągane dzięki membranie. Uwalnianie substancji leczniczej do płynu łzowego zachodzi zgodnie z kinetyką zerowego rzędu i jest oparte na dyfuzji.

Przykładem tego typu systemu jest OCUSERT zawierający pilokarpinę na krążku z kwasu alginowego. Lek jest tutaj uwalniany przez membranę wykonaną z kopolimeru etylenu z octanem winylu i otaczającą krążek. Energię do zapoczątkowania i utrzymania procesu uwalniania uzyskuje się na skutek różnicy ciśnienia osmotycznego między roztworem we wnętrzu zbiorniczka a płynem łzowym.

Domaciczny system terapeutyczny

System ten ma kształt litery T – ramię oraz dwie nylonowe nitki ułatwiają utrzymanie systemu w macicy. Samo uwalnianie substancji zachodzi wskutek dyfuzji przez membranę z polimeru tworzącego ścianę zbiornika.

Tego typu systemy są stosowane przede wszystkim jako antykoncepcja (jeden system umieszcza się na maksymalnie 5 lat).

Stosowane są także systemy dopochwowe w formie silikonowego pierścienia stanowiącego matrycę, w której rozproszona jest podawana substancja (hormon).

Implantacyjny system terapeutyczny

Systemy te występują w postaci kulek, kapsuł czy tubusów wytwarzanych na bazie silikonów. Są one przeznaczone do umieszczania pod skórą po nacięciu chirurgicznym. Silikony pełnią funkcję zbiornika substancji leczniczej i ścianki zbiornika. Uwalnianie substancji leczniczej odbywa się na drodze powolnej dyfuzji leku ze zbiornika do tkanki.

Sama szybkość dyfuzji jest zależna od stężenia substancji w silikonie i od jej rozpuszczalności w nim oraz od powierzchni i grubości silikonu tworzącego system. Jest to najdłużej działająca postać leku spośród dostępnych w Polsce.

Wyróżnia się też systemy z biodegradowalnych polimerów, np. PGA i PLGA, które nie muszą być usuwane chirurgicznie.

Infuzyjne systemy terapeutyczne

Systemy te mogą być wprowadzane do organizmu lub umieszczane na zewnątrz ciała. Służą do dozowania substancji leczniczej bezpośrednio do naczynia krwionośnego, a źródłem energii wykorzystywanej tutaj jest zjawisko osmozy, energia elektryczna lub mechaniczna.