Biotechnologia.pl
łączymy wszystkie strony biobiznesu
Wśród wszelkich nowoczesnych technologii na szczególną uwagę zasługują szybkie testy immunochromatograficzne, inaczej nazywane szybkimi testami diagnostycznymi (ang. rapid diagnostic tests). Wśród swoich rozlicznych zastosowań znalazły także miejsce w diagnostyce zaburzeń układu sercowo-naczyniowego. Szczególnie często są wykorzystywane w stanach nagłych, kiedy podejrzewamy zawał mięśnia sercowego – nie tylko na oddziałach szpitalnych, ale także w gabinetach lekarskich czy karetkach pogotowia.

 

Jednym ze stosowanych testów immunochromatograficznych jest test wykrywający troponinę I, która jest markerem uszkodzenia mięśnia sercowego. Troponina jest kompleksem białek, które regulują skurcze w mięśniach szkieletowych i mięśniu sercowym. Kompleks ten składa się z trzech komponentów: troponiny I, troponiny T i troponiny C. Odgrywa on zasadniczą rolę w przekazywaniu sygnału wewnątrzkomórkowego. Troponina I w mięśniach szkieletowych różni się od izoformy występującej w mięśniu sercowym, dzięki czemu może być rozróżniona przez specyficzne przeciwciała wykorzystywane w testach.

Troponina I uwalniana jest do krwi w wyniku uszkodzenia mięśnia sercowego, w czasie od 4 do 6 godzin po wystąpieniu zawału mięśnia sercowego. Jej poziom utrzymuje się dłużej niż poziom CK-MB, bo aż przez 6-10 dni. Dzięki temu przez dłuższy czas istnieje możliwość wykrycia przebytego zawału mięśnia sercowego.

Poziom troponiny może być oznaczany we krwi pełnej bądź surowicy pacjenta. Wykonanie testu polega na naniesieniu próbki w miejsce testowe płytki. Membrana wysycona jest cząsteczkami opłaszczonymi przeciwciałami przeciwko troponinie I. Migrując, próbka reaguje z czynnikiem wychwytującym i generuje barwną linię – wynik dodatni. Test zawiera kontrolę wewnętrzną, w rejonie kontrolnym płytki pojawi się zawsze barwna linia świadcząca o prawidłowej ilości dodanej próbki i odpowiednim wysyceniu membrany.

Kolejnym testem immunochromatograficznym wykorzystywanym w zaburzeniach sercowo-naczyniowych jest Myoglobin Test, który wykrywa hemowe białko globularne magazynujące tlen w mięśniach. Mioglobina nie jest białkiem specyficznym dla mięśnia sercowego. Uwalniana jest do krwi w przypadku stanów niedotlenienia mięśnia sercowego z uszkodzonych kardiomiocytów, ale także miocytów mięśni szkieletowych w stanach patologicznych i ekstremalnych fizjologicznych, takich jak intensywny wysiłek. Poziom stężenia mioglobiny we krwi zależy od funkcji nerek. Ze względu na niewielki ciężar mioglobina najszybciej spośród innych markerów niedokrwienia i nekrozy tkanki rozprzestrzenia się w systemie naczyniowym organizmu, stanowiąc najwcześniejszy sygnał zawału.

Dający się zauważyć wzrost stężenia mioglobiny we krwi obwodowej pojawia się po 30-120 minutach od wystąpienia bólu w klatce piersiowej. Eliminowany jest również szybko, bo po upływie 18-30 godzin. Pomiar stężenia mioglobiny we krwi obwodowej stosowany jest jako badanie dodatkowe do pomiaru troponiny w diagnostyce zawału mięśnia sercowego oraz w ocenie leczenia fibrynolitycznego. Zasada pomiaru jest taka jak dla testów immunochromatograficznych. Test ten może być wykorzystywany także do szybkiej diagnostyki chorób nerek.

Często stosowanym, szybkim testem diagnostycznym jest D-dimer test. Ogólnie fibryna powstaje w procesie krzepnięcia, wykrzepiania wewnątrznaczyniowego. Podczas rozpuszczania czopu fibrynowego przez plazminę powstają D-dimery, które są specyficznymi produktami degradacji stabilnej fibryny. Podwyższone D-dimery są oznaką zwiększonej aktywacji procesów krzepnięcia i fibrynolizy. Obserwuje się je także u pacjentów z rozsianym wykrzepianiem wewnątrznaczyniowym – DIC, zakrzepicą żył głębokich czy zatorowością płucną. Szybki D-dimer test jest sposobem oznaczenia ich poziomu we krwi pełnej lub osoczu. Badanie takie wykonuje się razem z innymi badaniami diagnostyki obrazowej w celu potwierdzenia, wykluczenia lub kontrolowania przebiegu stanów zakrzepowo-zatorowych. Leczenie przeciwzakrzepowe może powodować występowanie fałszywie ujemnych wyników oznaczeń D-dimeru.

W chorobach sercowo-naczyniowych stosuje się także inne testy. Zawał mięśnia sercowego oraz jego powikłania są jedną z najczęstszych przyczyn zgonów w Polsce. Pomimo dostępnych terapii, wiele osób umiera z powodu zbyt późnej diagnozy. Podczas zawału serca dochodzi do uwolnienia z komórek mięśnia sercowego występującego w nim białka wiążącego kwasy tłuszczowe h-FABP. Białko to wykorzystywane jest do diagnostyki zawału szybkim testem immunochromatograficznym.

h-FABP jest małym sercowym białkiem wiążącym kwasy tłuszczowe występujące w cytoplazmie. Jego główną rolą jest transport kwasów tłuszczowych. Jego stężenie w mięśniach jest znacząco niższe od mioglobiny. Ze względu na niską masę tego białka może ono zostać wykryte bardzo wcześnie po wystąpieniu zawału. Po uszkodzeniu kardiomiocytów dochodzi do podwyższenia poziomu h-FABP we krwi już po 2-3 godzinach po wystąpieniu bólu w klatce piersiowej. Podwyższone stężenie tego markera może utrzymywać się do 24 godzin. Dzięki takiej charakterystyce tego białka stało się ono doskonałym markerem martwicy kardiomiocytów.

Test h-FABP pozwala wykrywać na drodze reakcji immunologicznej białko h-FABP we krwi, dzięki czemu umożliwia szybkie rozpoznanie zawału oraz pozwala na wprowadzenie odpowiedniego leczenia, które ogranicza uszkodzenie tkanki mięśniowej. h-FABP Test jest szybkim, jakościowym testem immunochromatograficznym do wykrywania h-FABP we krwi pełnej, surowicy lub osoczu. W strefie testowej T został naniesiony, unieruchomiony odczynnik wychwytujący. Po wprowadzeniu badanej próbki do okienka do nanoszenia próbek na test zachodzi reakcja próbki z cząsteczkami opłaszczonymi przeciwciałami anty-h-FABP. Powstały kompleks przemieszcza się siłami kapilarnymi do drugiego końca testu (membrany). Jeśli h-FABP występuje w badanej próbce, to zostaje wychwycony przez unieruchomiony odczynnik naniesiony w strefie testowej T i tworzy się tam barwny prążek, który oznacza dodatni wynik testu. Jeśli h-FABP nie występuje w badanej próbce, to barwna linia w strefie testowej T nie pojawia się i oznacza to ujemny wynik testu. Barwna linia C w strefie kontrolnej pojawia się zawsze jako kontrola wewnętrzna procedury i oznacza, że test został przeprowadzony poprawnie.

W diagnostyce zaburzeń układu sercowo-naczyniowego wykorzystywane są także testy immunochromatograficzne, które mają zdolność do wykrywania kilku markerów uszkodzenia mięśnia sercowego naraz. Na przykład jednym z takich testów jest Cardiac Combo Marker Test. Jest to szybki immunochromatograficzny test wykrywający troponiny, CK-MB i mioglobinę, czyli markery uszkodzenia tkanki mięśniowej (np. mięśnia sercowego). Innym testem z kolei jest szybki test do wykrywania h-FABP i cTnI, a więc test do wykrywania zawału serca, zwany testem Combi. Jest to przyłóżkowy test stosowany w przypadku podejrzenia ostrego zawał mięśnia sercowego. Działa na takiej samej zasadzie jak pozostałe testy.

KOMENTARZE
Newsletter