U młodych dorosłych ludzi twarz pozostaje w równowadze estetycznej  w zakresie górnej i dolnej części czaszki. Dzięki temu tkanki miękkie twarzy harmonijnie się układają. Tkanka tłuszczowa jest rozmieszczona proporcjonalnie mimo, że występuje obficie.

Patrząc na profil młodej osoby, widoczne są wypukłości (łuki) czoła unoszące skórę ponad kośćmi oczodołowymi i łuk w obrębie środkowej części twarzy.

Natomiast twarz starzejąca się przejawia osłabienie wypukłości czoła, brwi, środkowych części. Można zauważyć niezgodności poszczególnych obszarów twarzy przez wrażenie obecności nadmiaru (objawiającej się wyniosłościami) lub niedomiaru (objawiającej się jako zagłębienia) tkanki tłuszczowej.

U osób z nadwagą dysproporcje zanikowo – przerostowe są bardziej widoczne. U tych pacjentów tkanka tłuszczowa gromadzi się w dolnych okolicach środkowej części twarzy, bocznych obszarach policzków, okolicy podbródkowej, a także w dolnych częściach środkowych obszarów policzków, bocznie w stosunku do fałdów nosowo – wargowych. Natomiast pozostałe obszary twarzy uwidaczniają cechy zanikowego rozmieszczenia tkanki tłuszczowej i zadania tkanek miękkich.

U osób szczupłych na całej twarzy mogą być widoczne zaniki tkanki tłuszczowej,  bez ujawniających się przerostów.

Jeśli chodzi o zmiany okolicy podoczodołowej, zachodzą one niezależnie od całkowitej ilości tłuszczu w organizmie. Na ich wygląd i charakter mogą mieć wpływ czynniki genetyczne. Mogą być to zmiany zanikowe z wyraźnym zaznaczeniem brzegu oczodołu, jak i również może wystąpić przerost poduszeczki tłuszczowej górnej części policzka , a także  przerwanie ciągłości między okolicą oka a policzkiem.

Nierównomierność twarzy objawiająca się zagłębieniami i granicząca z obszarami pełności daje efekt nieregularności konturów przez co twarz wygląda starzej.

Odmłodzenie starzejącej się twarzy można osiągnąć przez redystrybucję tkanki tłuszczowej w taki sposób, by przywrócić jej rozmieszczenie takie, jakie było obserwowane w młodości. Innymi słowy mówiąc, chodzi o uzupełnienie tkanki tłuszczowej w obrębie miejsc twarzy objętych jej zanikiem. Można też zastosować terapię, która łączy mikrosukcję obszarów przerostu tkanki tłuszczowej z transplantacją tej tkanki do obszarów twarzy, gdzie jest jej za mało.

Pacjenci o drobnych rysach twarzy wymagać będą jedynie transplantacji tkanki tłuszczowej. Natomiast pacjenci z nadwagą być może wymagać będą także odessania tkanki tłuszczowej z obszarów twarzy, gdzie występuje jej przerost.

Zabiegi najlepiej wykonywać w serii 6 – 8, wtedy pacjenci mogą zauważyć optymalne efekty terapii. Zazwyczaj pacjenci osiągają efekt odmłodzenia o 10 – 15 lat.

Zabiegi należy wykonywać stopniowo w minimum czterech sesjach terapeutycznych, tak aby osiągnąć równowagę w rozmieszczeniu tkanki tłuszczowej.

Cel i wskazania:

-        „odmłodzenie” i „odświeżenie” dotychczasowego wyglądu twarzy,

-        niwelacja „zmęczonego wyglądu”,

-        rekonstrukcja łuków odpowiadających za uwypuklenie twarzy,

-        przywrócenie łagodnych krzywizn linii żuchwy,

-        uwypuklenie kości policzkowych,

-        zmniejszenie „cieni” dolnych powiek,

-        zmiana ukształtowania powiek

Zalety terapii:

- zachowanie naturalnego wyglądu, w przeciwieństwie do liftingu po którym skóra wydaje się być „naciągnięta”,

- zastosowane znieczulenie miejscowe jest korzystniejszą alternatywą dla tych pacjentów, którzy obawiają się znieczulenia ogólnego,

- koszt zabiegu jest znacznie tańszy w porównaniu do liftingu twarzy, co wiąże się z wykonywaniem implantacji w sali zabiegowej, a nie na sali operacyjnej. Ponadto zabieg transplantacji tkanki tłuszczowej nie wymaga dodatkowego personelu wykonującego znieczulenie ogólne, co też obniża koszt procesu,

- nie ma blizn po zabiegu,

- zmiany w wyglądzie następują stopniowo,

- autologiczna tkanka tłuszczowa nie wywołuje reakcji alergicznej,

- duża objętość wypełnianej tkanki,

- dłuższe utrzymywanie się efektów kosmetycznych niż, np. z użyciem wypełniaczy pochodnych kwasu hialuronowego

Przeciwwskazania:

- silne uszkodzenie skóry spowodowane działaniem promieniowania słonecznego. Tkanka sprężysta tej skóry jest zwyrodniała, prowadzi to do powstania nierówności powierzchni skóry, nawet gdy zostaną usunięte niewielkie ilości tkanki tłuszczowej,

- niedobór tkanki tłuszczowej przez co nie można wykonać mikrosukcji,

- ostre infekcje,

- słaby tonus skóry, z którego ma zostać pobrana tkanka tłuszczowa,

- ciąża

Przygotowanie pacjenta i przebieg zabiegu

1. W celach profilaktycznych na dobę przed zabiegiem, pacjent zaczyna przyjmować antybiotyk i kontynuuje jego przyjmowanie przez okres siedmiu dni według wskazań lekarza.
2. Mycie i odkażenie skóry poddawanej zabiegowi.
3. Wykonanie dokumentacji fotograficznej przed zabiegiem.
4. Oznaczenie specjalnym markerem miejsc planowanych korekt na twarzy. Pacjent znajduje się w pozycji stojącej.
5. Oznaczenie miejsc pobrania tkanki tłuszczowej pacjenta będącego w pozycji stojącej. Najczęściej są to: biodra, boczne części ud. Te miejsca cechuje:
   • większa łatwość przeprowadzenia ekstrakcji niż np. z brzucha,
   • nie występowanie w tych obszarach tkanki włóknistej,
   • większa wygoda dla pacjenta.
6. Wykonanie znieczulenia.
7. Pobranie tkanki tłuszczowej (odbywa się na stole operacyjnym):
   • Najpierw zostaje wprowadzony specjalny płyn (roztwór Ringera z dodatkiem lidokainy, epinefryny i dwuwęglanem sodowym) do tkanki tłuszczowej, który spowoduje jej obrzmienie. Ma to na celu bezkrwawe pobranie tkanki tłuszczowej. Czynność wprowadzenia płynu odbywa się za pomocą tępej mającej wiele otworów kaniuli.
   • Po upływie 20 minut od chwili wprowadzenia roztworu rozpoczyna się czynność pobierania tkanki tłuszczowej kaniuli o otwartej końcówce, umocowanej na strzykawce o pojemności 10 ml. Lekarz pobierając materiał wykonuje posuwisto – zwrotne ruchy w obrębie głębokich warstw tkanki tłuszczowej, aż do wypełnienia strzykawki. Do korekty potrzeba 50 – 100 ml tkanki tłuszczowej.
   • Opatrzenie miejsca, z którego pobrany został przeszczep opatrunkiem o zwiększonej wchłanialności i zabezpieczenie go opaską elastyczną.
8. Zastosowanie znieczuleń miejscowych w obrębie tkanek, w których ma zostać zdeponowany tłuszcz.
9. Implantacja tkanki tłuszczowej.
10. Podanie po zabiegu preparatów kortykosteroidowych.
11. Stosowanie często zmiennych okładów z lodu.
12. Wizyty kontrolne, podczas których wykonywane są kolejne korekty w odstępach czasu 1 – 3 miesięcy, aż do chwili uzyskania satysfakcjonującego efektu kosmetycznego

Częste skutki uboczne trwające 2-14 dni:

- obrzęki,

- sińce.

Rzadkie i bardzo rzadkie skutki uboczne:

- guzki,

- pozapalne przebarwienia,

- dolegliwości bólowe,

- wystąpienie infekcji,

- opryszczkowe zmiany skórne okolicy ust,

- powiększenie podżuchwowych węzłów chłonnych,

- zawał tętnicy środkowej mózgu,

- utrata wzroku,

- tworzenie się ropni.

W  dzisiejszych czasach ogromną rolę odgrywa wygląd zewnętrzny.

Głównymi problemami estetycznymi są oznaki starzenia: zmarszczki, bruzdy, lipoatrofia, utrata elastyczności i suchość skóry oraz przebarwienia.

Moda na młody wygląd, potrzeba akceptacji i chęć dostosowania się do otoczenia stanowią jedne z kluczowych motywów poddawania się zabiegom upiększającym, a postęp medycyny sprawił, że stały się one powszechnie dostępne.

Piśmiennictwo

1. Donofrio L. M.: Wypełnianie tkanek miękkich z wykorzystaniem autologicznej tkanki tłuszczowej. W: A. Kaszuba, Metody wypełniania tkanek miękkich stosowane w kosmetologii. Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner. Wrocław 2006.
2. Matusiak Ł., Bieniek A. i inni: Metodyka i udoskonalenia własne w zastosowaniu przeszczepów autologicznej tkanki tłuszczowej w chirurgii rekonstrukcyjnej i kosmetycznej.  Dermatologia Estetyczna 2007, 5, 339.
3. Brończak – Dyła G.: Metody upiększania ciała – motywacje psychologiczne oraz możliwości powikłań. Dermatologia Estetyczna 2009, 2, (61)/marzec-kwiecień.
4. Zegorska E., Zegorski W. i inni: Możliwości kosmetyczne niwelowania różnych defektów skóry – doświadczenia własne.  Dermatologia Estetyczna 2007, 5, 340.

Katarzyna Hajduczenia.