Rozpatrując tocznia skórnego, należy uwzględnić podział na postać ostrą, podostrą, przewlekłą oraz przerywaną.  

Postać ostra zazwyczaj współgra z chorobą dotyczącą całego układu. Objawia się wysypką o ostro zarysowanych brzegach. Dlatego też pojawiający się w okolicach nosa i policzków rumień przybiera kształt skrzydeł motyla. Poza tym, często w obrębie skóry objętej rumieniem odczuwalne jest charakterystyczne ciepło, nieduży obrzęk. Objawy nasilają się pod wpływem alkoholu, także tego, który zawarty jest w niektórych kosmetykach. Choroba może także obejmować obszary ramion i dłoni. Czasem zmiany skórne mogą zmieniać się w pęcherze.

W postaci podostrej, toczeń rumieniowaty zajmuje jedynie skórę, nie dotyczy narządów wewnętrznych. Toczeń podostry może występować samodzielnie lub też wraz z chorobą układową. U niektórych osób dotkniętych chorobą, czynnikami mającymi wpływ na pojawienie się choroby mogły być urazy mechaniczne i niektóre grupy leków. Wykwity skórne często pojawiają się w miejscach, do których ma dostęp światło słoneczne. Może zajmować też błony śluzowe. Wyróżnia się postać obrączkową oraz łuszczycopodobną.

Przewlekły toczeń rumieniowaty skórny może towarzyszyć chorobie układowej, ale nie musi. Bywa tak, że postać ta występuje samodzielnie lub też czasem sygnalizuje pojawienia się tocznia układowego. Objawia się wykwitami rumieniowatymi z zanikiem skórnym lub blizną w środkowej części, którym towarzyszy obrzęk. Zmiany te występują w miejscach najbardziej narażonych na światło słoneczne. Ponadto charakterystyczne jest nadmierne rogowacenie w obrębie mieszków włosowych.

Przerywany toczeń rumieniowaty skórny jest najmniej groźną odmianą choroby. Charakteryzuje się występowaniem płaskich guzków o kolorze sinoczerwonym. Często obejmują powierzchnie skóry dłoni, stóp, małżowin usznych czy nosa. Ta postać może być spowodowana narażeniem na zbyt niskie temperatury. Zmiany te samoistnie znikają, lecz mogą powracać występując w tych samych miejscach co poprzednio.  

Przyczyny występowania choroby jak dotąd nie są do końca sprecyzowane. Lekarze często wskazują tu czynniki genetyczne jako najbardziej istotny parametr przyczyniający się do zachorowań na tocznia. Poza tym,  ryzyko zwiększa nadmierna ekspozycja na światło słoneczne, zbyt długie przyjmowanie leków antykoncepcyjnych lub niektórych innych leków, czynniki hormonalne, niektóre substancje chemiczne czy też długo utrzymujące się infekcje.

Leczenie tocznia jest trudne, gdyż dotychczas wynalezione leki nie pokonują choroby w 100%. Najczęściej stosowanymi farmaceutykami są w tym przypadku sterydy, stymulatory układu odpornościowego, leki przeciwzapalne, przeciwmalaryczne, leki immunosupresyjne, aspiryna. Zaleca się również trzymanie odpowiedniej diety, zwiększającej spożycie białka, wapnia i witaminy D, a obniżającej spożycie złego cholesterolu. Zaleca się także regularne kontrolowanie ciśnienia tętniczego, odpowiednią ochronę przed słońcem, unikanie stresu, aktywność ruchową oraz ochronę przed infekcjami. Ważna jest też regularna kontrola reumatologiczna.

Obecnie nie ma sposobu całkowitego wyleczenia tocznia. W przypadku wystąpienia choroby, należy stosować się do zaleceń lekarza, które często będą obejmowały nas przez całe życie.