Przeprowadzono badania sprawdzające aktywność estrogenową często stosowanych filtrów UV-A i UV-B: Benzophenone-3, Butyl Methoxydibenzoyl Methane, Homosalate, 3-(4-Methylibenzylidene) Camphor, Ethylhexyl Dimethyl PABA, Ethylhexyl Methoxycinnamate. W testach in vitro przeprowadzonych na komórkach MCF-7 nowotworu piersi wykazano, że pięć na sześć filtrów wykazywała aktywność estrogenową, z czego jedynym filtrem, który okazał się nieaktywny był Butyl Methoxydibenzoyl Methane natomiast największą aktywność zaobserwowano w przypadku Benzophenone-3. W testach in vivo przeprowadzonych na szczurach wykazano działanie estrogenowe w przypadku następujących filtrów: 3-(4-Methylibenzylidene) Camphor, Benzophenone-3, Ethylhexyl Methoxycinnamate.
Inny ośrodek badawczy również przeprowadził podobne badania wykazując iż następujące filtry Benzophenone-3, Ethylhexyl Methoxycinnamate oraz 3-(4-Methylibenzylidene) Camphor faktycznie są w stanie przenikać przez skórę, ale w tym przypadku nie udowodniono aktywności estrogenowej wyżej wymieniowych filtrów.
Na podstawie wyników powyższych badań nie jesteśmy w stanie jednoznacznie stwierdzić czy filtry UV faktycznie wykazują działanie proestrogenne. Jednak ze względu na fakt, iż nawet małe dawki substancji o działaniu proestrogenowym mogą mieć wpływ na prawidłowe funkcjonowanie młodego organizmu musimy zwrócić większą uwagę na faktyczne działanie tych związków i w dalszym ciągu kontynuować badania sprawdzające ich powinowactwo do receptorów estrogenowych.
Źródło: S. Kruś, J. Arct, K. Pytkowska; Bezpieczeństwo stosowania środków promieniochronnych. Wiadomości Polskiego Towarzystwa Kosmetologów Vol. 10(4) 2007 pp. 161-162
KOMENTARZE