„Rio jest moim ostatnim życzeniem, Trenuję bardzo ciężko i nadal będę trenować, nawet jeśli będę musiała walczyć dzień i noc z moją chorobą” – powiedziała w rozmowie dla RTL.

Choroba zwyrodnieniowa stawów, z jaką się zmaga od 17 lat, doprowadziła sportsmenkę do paraliżu nóg. Pomimo ogromnego bólu, Marieke wielokrotnie przezwyciężała słabość swojego organizmu i dźwigała brzemię choroby: podczas igrzysk olimpijskich (w Rio de Janeiro i w Londynie w 2012 r.) oraz lekkoatletycznych mistrzostw świata sportowców niepełnosprawnych w Dausze w 2015 r.

„Gdy siedzę na moim wózku wyścigowym, wszystko znika. Wszystkie czarne myśli, strach, smutek, frustracja i cierpienie” – zwierzyła się w wywiadzie dla France TV Sport.

Sport był dla niej, jak się wydaje, głównym (jeśli nie jedynym) powodem do życia w pełni. Można jednak zadać sobie pytanie czy radość ze zwycięstw i medali, którą dzieliła ze swoimi kibicami, nie była okupiona cierpieniem i bólem ponad siły, przeżywanymi w zupełniej samotności?

„W Belgii od września 2002 r., osoby dorosłe, cierpiące fizycznie bądź psychicznie mogą legalnie poddać się eutanazji. W przypadku choroby ciała, zgodę na zabieg wyrazić musi dwóch lekarzy. W przypadku schorzeń psychicznych – trzech. Między prośbą o śmierć, a wykonaniem zabiegu minąć powinien co najmniej miesiąc. Po jego wykonaniu, specjalna komisja ocenia, czy wszystko odbyło się zgodnie z procedurami” – wyjaśnia Tomasz Sekielski w swoim programie „Po prostu”. W Belgii śmierć poprzez eutanazję stanowi 2% wszystkich zgonów. W ubiegłym oku, odnotowano tam 2021 przypadków poddania się eutanazji.

Za każdym razem, gdy eutanazji chce poddać się osobistość czy młoda osoba, powstają wątpliwości i pytania czy należy uszanować wolę cierpiącego? Zwolennicy eutanazji używają najczęściej argumentu wywodzącego się z praw podstawowych człowieka – prawa do (zachowania) godności, także w ostatnim momencie swojego życia. Hospicja jawią się im jako „ludzkie umieralnie”, miejsca ogołocone z szacunku dla człowieka. Wszyscy chcielibyśmy żyć bez bólu, zarówno fizycznego jak i psychicznego. Nikt z nas nie potrafi wyobrazić sobie cierpienia Marieke, ale w wielu z nas budzi się pytanie: dlaczego? Dlaczego w obliczu tylu zwycięstw i sukcesów, tak młoda osoba rozważa możliwość eutanazji? Dopuszczenie myśli o „wspomaganym samobójstwie”, jak określają eutanazję jej przeciwnicy, zdaje się stawać w sprzeczności z wolą walki, walki o życie.

Sport to rywalizacja. Uczy współzawodnictwa, pozwala na przełamywanie barier, walkę ze swoimi słabościami, jest szkołą charakteru.

Wydaje się, że Marieke wycofuje się z walki o własne życie. Nie możemy przecież z całą pewnością stwierdzić, że za kilka lat medycyna nie odnajdzie leku na jej chorobę. Czy postawa Marieke jest postawą sportowca? Czy jest budująca dla innych paraolimpijczyków,  dla jej kibiców?

Zofia Szafrańska-Czajka

Redaktor prowadząca dział BIOETYKA