Przewlekła białaczka limfatyczna jest chorobą prowadzącą do powstawania nieprawidłowych limfocytów i jest najczęstszą odmianą białaczki w Europie i Ameryce Północnej. Dotychczas nie opracowano skutecznej terapii tego rodzaju nowotworu, chociaż uzyskano wiele obiecujących preparatów. Wśród nich środki bazujące na alkilacji DNA, jak chlorambucil oraz analogi puryn (fludarabine), wykazujące lepszą skuteczność w przyczynianiu się do remisji choroby niż preparaty bazujące na alkilacji DNA. Środki alkilujące, powodujące kowalencyjną modyfikację DNA zostały wprowadzone do terapii raka już pół wieku temu, a niektóre z nich są stosowane do dzisiaj. Zaprojektowana w 1960 roku bendamustine wykazuje aktywność przeciwnowotworową wobec różnych postaci raka jak szpiczak mnogi, chłoniak złośliwy czy CLL. Ostatnie badania wykazały wysoką skuteczność tego leku szczególnie w terapii CLL oraz brak interakcji z innymi środkami alkilującymi DNA oraz fludarabiną. Przesłanki te wskazują na możliwość prowadzenia terapii wieloma lekami jednocześnie, co okazuje się być najskuteczniejszą formą walki z chorobą. Głównym wyzwaniem w leczeniu CLL jest teraz rozpowszechnienie bendamustyny w praktyce klinicznej. Oczekuje się rozwinięcia terapii łączonej bendamustyną z analogami puryn lub przeciwciałami monoklonalnymi. W Niemczech terapii bendamustyną zostało dotychczas poddanych ponad 20 000 osób, jednak dokładny mechanizm działania leku nie został jeszcze poznany.


Źródło: Michael J. Keating, Christian Bach, Uma Yasothan, Peter Kirkpatrick; Bendamustine; Nature Reviews Drug Discovery; vol. 7, June 2008, 473