Australia jest miejscem zamieszkania setek torbaczy, wliczając w to diabła tasmańskiego – brązowe lub czarne stworzenie przypominające z wyglądu małego niedźwiadka, posiadające krępe nogi i ostre zęby. Diabły tasmańskie słyną z niepohamowanego apetytu. Nazywane przez niektórych „leśnymi odkurzaczami”, te największe na świecie mięsożerne torbacze żywia się ptakami, wężami, rybami oraz insektami, nie pogardzając przy tym nawet futrem czy kośćmi.

To właśnie australijscy naukowcy wpadli na pomysł, że niepozorny torbacz może skrywać nowy lek na lekooporne bakterie. - W mikrobiomie diabła tasmańskiego obecny jest szereg potencjalnych patogenów, pomimo tego, nierozwinięty jeszcze młody diabeł, przebywający w torbie swojej matki, nie choruje. Ten fakt dał nam sporo do myślenia, sugerując, że wyniki badań mogą okazać się interesujące - mówi Emma Peel, doktorantka na Uniwersytecie w Sydney i główna autorka publikacji.

Diabły tasmańskie rodzą się zaledwie po 30 dniach ciąży, kiedy ich system odpornościowy nie jest jeszcze w pełni rozwienięty. Cztery miesiące po narodzinach zwierzę spędza w torbie matki, która jest siedliskiem mikroorganizmów. Zdaniem naukowców z Australii, diabły tasmańskie wykształciły mechanizm, chroniący młode przed infekcjami - w testowanym mleku naukowcy znaleźli szereg peptydów należących do grupy katelicydyn, które są naturalnym antybiotykiem. Także ludzie posiadają w swoim organizmie ten typ związków, jednak w przeciwieństwie do diabłów tasmańskich, które wytwarzają ich aż 12, organizm człowieka produkuje tylko jedną katelicydynę – hCAP 18. Na skutek aktywności proteazy serynowej 3, z katelicydyny hCAP 18 uwalniany jest aktywny peptyd – LL-37, który wykazuje właściwości bakteriobójcze. Peptyd LL-37 wykazuje aktywność przeciwko szerokiemu spektrum bakterii, wirusów (m.in. Herpes simplex i HIV) oraz grzybów.

Fig. 1. Peptyd LL-37 uwalniany jest na skutek dzałania proteazy serynowej 3.

Spośród scharakteryzowanych przez badaczy z Australlii katelicydyn pochodzących z mleka diabłów tasmańskich, sześć związków okazało się skutecznymi przeciw metycylinoopornemu szczepowi gronkowca złocistego (ang. methicyllin-resistant Staphylococcus aureus, MRSA), enterokokom opornym na wankomycynę oraz grzybom z rodzaju Candida. Planowane są dalsze badania, które mają odpowiedzieć na pytanie, czy podobne, przeciwbakteryjne związki znajdują się w mleku również innych torbaczy, takich jak koala.

Wg opublikowanego w maju bieżącego roku Raportu na Temat Oporności na Antybiotyki (ang. Review on Antimicrobial Resistance), infekcje związane z opornością na antybiotyki, jeszcze do niedawna uleczalne, do roku 2050 mogą powodować śmierć nawet 10 milionów ludzi rocznie – czyli więcej niż rak.