Walenie (Eubalaena glacialis), blisko spokrewnione z wielorybami (walami) grenlandzkimi (Balaena mysticetus), mogą wykazywać podobną długowieczność, pomimo znacznych różnic w populacji i środowisku bytowania. Analogicznie jak ich kuzyni, wale grenlandzkie, posiadają fiszbiny i migrują sezonowo, głównie w celu wybrania miejsca porodu. W przeszłości, kiedy polowanie na wieloryby nie było zabronione, nazywano je „właściwymi” wielorybami, ze względu na wysoką zawartość tłuszczu, która pozwalała im unosić się na wodzie po śmierci.

Zespół naukowców, współpracujący z rdzennymi łowcami (na własne potrzeby poboru materiałów do badań) w Utqiaġvik, przeprowadził analizy na odłowionych wielorybach w celu potwierdzenia założeń badawczych dotyczących ich wieku. Co ciekawe, myśliwi odzyskali końcówki harpunów pochodzące z XIX w. - nadal używane do nielegalnych polowań na wieloryby we współczesnych czasach. W doświadczeniu przeanalizowano prawie cztery dekady danych zgromadzonych w ramach programów identyfikacji fotograficznej skoncentrowanych na dwóch gatunkach wielorybów – wielorybie południowym (Eubalaena australis), który zamieszkuje południowe oceany, oraz krytycznie zagrożonym wyginięciem wielorybie północnoatlantyckim – walu baskijskim (Eubalaena glacialis), występującym wzdłuż atlantyckiego wybrzeża Ameryki Północnej. Naukowcy stworzyli krzywe przeżywalności – wykresy ilustrujące wskaźniki przeżywalności zależne od wieku. Wyniki ujawniły zaskakujące spostrzeżenia – wieloryby południowe, o których kiedyś sądzono, że ich średnia długość życia to 70-80 lat, mogą żyć ponad 130 lat, a niektóre osobniki prawdopodobnie osiągną nawet wiek 150 lat! W przeciwieństwie do nich wale baskijskie, stojące w obliczu zagrożeń, takich jak zaplątanie się w narzędzia połowowe i uderzenia statków, mogą pochwalić się średnią długością życia wynoszącą 22 lata, a niewiele z nich dożywa 50 lat. Greg Breed, prof. nadzw. na University of Alaska Fairbanks i główny autor badania, podkreśla, że skrócona długość życia wielorybów północnoatlantyckich nie wynika z wewnętrznych różnic biologicznych, ale raczej intensywnego wpływu człowieka. – Ich oczekiwana długość życia powinna być znacznie dłuższa. Są one często zaplątane w narzędzia połowowe, uderzane przez statki i doświadczają głodu, potencjalnie związanego ze zmianami środowiskowymi, których w pełni nie rozumiemy – argumentuje. 

Breed spędził lata na badaniu ssaków morskich, w tym fok, których niektóre gatunki mogą żyć do 50 lat, oraz narwali, których długość życia wynosi 100 lat lub więcej. Zauważył, że brak danych na temat starzenia się wielorybów doprowadził w przeszłości do znacznego niedoszacowania ich długości życia. Przed 1955 r. wiedza na temat skutecznego starzenia się wielorybów fiszbinowych była ograniczona. W związku z tym naukowcy popełniali znaczące błędy w obliczaniu długości ich życia, dochodząc do wniosku, że nie żyły one tak długo, jak to miało miejsce. Implikacje tego badania są głębokie dla strategii ochrony mających na celu zachowanie populacji wielorybów. – Aby wspierać zdrowe populacje, które obejmują starsze osobniki, powrót do zdrowia może zająć setki lat. W przypadku gatunków, które mogą dożyć 100 lat lub więcej, ale rodzą cielęta tylko co dekadę, należy spodziewać się powolnego powrotu do zdrowia – uważa Breed. Ponadto uwypukla znaczenie wiedzy kulturowej w populacjach wielorybów, która ma kluczowe znaczenie dla przetrwania. – Odbudowa nie dotyczy tylko biomasy lub liczby populacji – obejmuje wiedzę, którą te zwierzęta przekazują następnemu pokoleniu – wyjaśnia. Starsze wieloryby przekazują niezbędne umiejętności przetrwania, podczas gdy młodsze uczą się poprzez obserwację i naśladowanie. Utrata starszych osobników zakłóca ten istotny transfer wiedzy, szkodząc perspektywom przetrwania młodszych wielorybów.

Breed i jego zespół planują rozszerzyć swoje badania na inne populacje wielorybów, starając się zrozumieć, czy gatunki, o których obecnie uważa się, że żyją ok. 80 lat, mogą również wykazywać znacznie dłuższą żywotność. Ich celem jest ocena, w jaki sposób historyczne wielorybnictwo wpłynęło na liczbę starszych wielorybów w obecnych populacjach i przewidzenie, kiedy liczba ta może powrócić do poziomu sprzed wielorybnictwa. W miarę jak pogłębia się nasze zrozumienie biologii waleni wzywa się do podjęcia pilnych działań w celu ochrony tych majestatycznych ssaków morskich i zapewnienia zrównoważonej przyszłości ich populacjom. „Czyż to nie osobliwe, że tak potężna istota jak wieloryb, ogląda świat przez oko tak maleńkie i słyszy huk grzmotu uchem mniejszym od ucha zająca? Ale gdyby oczy jego były tak ogromne jak soczewka wielkiego teleskopu Herschla, a uszy przestronne jak portyki katedr, czyż wydłużyłoby to jego wzrok lub wyostrzyło słuch? Bynajmniej. Po cóż więc usiłujecie 'rozszerzać' swój umysł? Wysubtelniajcie go.” – czytamy na kartach książki Moby Dick autorstwa Hermana Melville'a. Tym razem ku ochronie tych niesamowitych ssaków morskich.