Wcześniejsze badania wskazywały na udział makrofagów w krwiotworzeniu – obecne w szpiku tzw. wyspy erytroblastyczne, czyli nisze, w których zachodzi dojrzewanie erytrocytów, zbudowane są z centralnego makrofaga, otoczonego erytroblastami. Makrofag kontaktuje się z erytroblastami za pośrednictwem wielu cząsteczek powierzchniowych, m.in. integryn, przekazując substancje odżywcze, wspierające proliferację, uczestniczy też w transporcie żelaza poprzez ferrytynę.

Funkcje wysp erytroblastycznych były poznawane jedynie na podstawie badań in vitro. Identyfikacja markera CD169, czyli sjaloadhezyny, występującej przede wszystkich na makrofagach osiadłych (m.in. w szpiku), pozwoliła na wydzielenie populacji tych komórek i usunięcie specyficznie tylko puli szpikowych makrofagów, co umożliwiło badania in vivo.

Grupa badaczy z Albert Einstein College of Medicine przeprowadziła doświadczenia na myszach, pozbawionych komórek CD169+. Stwierdzono u nich znaczące obniżenie liczny erytroblastów w szpiku, wskazując na rolę makrofagów w rozwoju czerwonych krwinek. Co ciekawe, u zwierząt nie stwierdzono anemii, która wydawałaby się logicznym następstwem ograniczonej erytropoezy. Dalsze analizy doprowadziły do wniosku, że usunięcie makrofagów z markerem CD169 z wątroby i śledziony skutkowało przedłużonym czasem życia erytrocytów. Dowodzi to udziału komórek CD169+ w tych organach w usuwaniu starych krwinek z krążenia.

Naukowcy dokonali także próby praktycznego zastosowania nowopoznanych funkcji makrofagów w oparciu o mysi model czerwienicy prawdziwej. Jest to choroba mieloproliferacyjna, polegająca na nadmiernej produkcji elementów morfotycznych krwi, głównie czerwonych krwinek. Selektywne usunięcie komórek CD169+ u myszy z czerwienicą spowodowało obniżenie liczby erytrocytów do wartości właściwych dla zdrowych zwierząt.

Odkrycie roli makrofagów w erytropoezie, a także efektów usunięcia populacji CD169+ w żywym organizmie stanowi podstawę do projektowania nowych terapii stosowanych przy zaburzeniach liczby czerwonych krwinek w przebiegu chorób (czerwienica, anemia hemolityczna) lub w przypadkach znacznej utraty krwi.

Zuzanna Sobańska

Żródło: http://www.nature.com/nm/journal/vaop/ncurrent/full/nm.3057.html