Biotechnologia.pl
łączymy wszystkie strony biobiznesu
Wykrywanie i oznaczanie metylortęci w produktach spożywczych

Rtęć jest jednym z najbardziej niebezpiecznych zanieczyszczeń, jakie znajdują się w środowisku naturalnym. Nie ulega biodegradacji i dlatego przez długi czas jest w nim kumulowana. Duże zagrożenie, szczególnie dla ludzi, stwarzają organiczne połączenia tego pierwiastka, np. metylortęć. Człowiek przyjmuje ją głównie z pokarmem. Znaczne stężenia metylortęci odnotowano w rybach, owocach morza, a nawet... warzywach! Metylortęć przyczynia się do uszkodzenia układu nerwowego i powstawania chorób nowotworowych.

 

Metylortęć w żywności

Rtęć jest uwalniana do środowiska w wyniku procesów naturalnych, np. wulkanicznych. Jej głównym źródłem jest jednak gospodarcza działalność człowieka, np. spalanie paliw stałych czy generowanie ścieków przemysłowych. W atmosferze przebywa nawet kilka miesięcy, a za sprawą ruchów powietrza rodzi zagrożenie dla szerokiego obszaru. Ponadto dostające się do środowiska ścieki i spływy z pól uprawnych stanowią poważne ryzyko zanieczyszczenia zbiorników wodnych rtęcią. Za proces metylacji tego pierwiastka do metylortęci odpowiedzialne są głównie bakterie redukujące siarczany, którym sprzyjają warunki beztlenowe. Metylortęć ulega biokoncentracji w niektórych produktach, spożywanych następnie przez człowieka.

Znaczne stężenia rtęci stwierdzono w rybach morskich i owocach morza. Szacuje się, że w ok. 75-95% występuje ona pod postacią metylortęci. Ulega akumulacji w łańcuchu troficznym organizmów wodnych. Wchłaniają ją z pożywieniem i wodą. Gromadzi się przede wszystkim w ich tkankach mięśniowych. Szczególnie wysoką kumulacją charakteryzują się drapieżne gatunki ryb, np. szczupaki. Stopień absorpcji zależy nie tylko od wieku ryby, jej ruchliwości, ale również temperatury zbiornika, w którym bytuje. Szacuje się, że wzrost temperatury wody zwiększa też absorpcję metylortęci. Obserwuje się także zwiększoną zawartość metylortęci w rybach, których naturalnym środowiskiem są dna zbiorników wodnych lub obszary przybrzeżne. Gatunki żyjące na otwartych wodach są mniej narażone na zanieczyszczenie. Innym źródłem metylortęci w żywności jest stosowanie pestycydów zawierających rtęć w składzie. Mimo iż w Unii Europejskiej obowiązuje zakaz stosowania pestycydów rtęcioorganicznych, nadal jest to praktykowane w krajach azjatyckich. Stwierdzano zatrucia rtęcią spowodowane spożywaniem pieczywa z mąki zmielonej z ziarna zaprawionego do siewu preparatami zawierającymi metylortęć.  

Metody oznaczania metylortęci w produktach spożywczych

Toksyczność metali i ich biodostępność zależy w dużej mierze od postaci chemicznej, czyli specjacji pierwiastka. Całość postępowania w oznaczeniu rtęci pod postacią metylortęci w produktach spożywczych obejmuje procesy: ekstrakcji, derywatyzacji, separacji i detekcji. W etapie ekstrakcji zwykle stosuje się: ługowanie kwasem lub alkaliczne, ekstrakcję odczynnikiem zawierającym siarkę, ekstrakcję rozpuszczalnikiem organicznym lub hydrolizę enzymatyczną. Aby przyspieszyć cały proces, często dodatkowo korzysta się z: promieniowania mikrofalowego, ultradźwięków (sonikacji) oraz procedury przyspieszonej ekstrakcji za pomocą rozpuszczalnika (ASE). Następnie anality izoluje się z wykorzystaniem ekstrakcji do fazy stałej (SPE) lub mikroekstrakcji do fazy stałej (MSPE). Techniki te jednocześnie ułatwiają oczyszczanie i zatężanie oznaczanych składników.

Oznaczenia specjacyjne rtęci wykonuje się najczęściej technikami chromatograficznymi w połączeniu z różnymi detektorami. Techniki rozdzielania chromatograficznego obejmują chromatografię: gazową (GC), cieczową (HPLC) i jonową (IC). Do najczęściej stosowanych detektorów należą absorpcji promieniowania nadfioletowego (UV) lub spektrometr mas z plazmą sprzężoną indukcyjnie (ICP-MS). Zdecydowana większość oznaczeń specjacyjnych metylortęci odbywa się z wykorzystaniem chromatografii cieczowej z detekcją za pomocą spektrometru mas i spektrometru atomowej fluorescencji (AFS). W przypadku HPLC rozdzielanie prowadzi się z zastosowaniem faz odwróconych, z fazą ruchomą zawierającą modyfikator organiczny i odczynnik chelatujący. Do oznaczania form specjacyjnych rtęci wykorzystuje się techniki łączone, w tym: IC-ICP-MS, SEC-ICP-MS, elektroforezę kapilarną, HPLC-AFS, SPE-GC-ICP-TOF-MS czy GC ICP-TOF-MS. Stosowana jest także wielokapilarna chromatografia połączona z detektorem atomowej spektrometrii fluorescencyjnej i techniki zimnych par.

Wymienione powyżej techniki zapewniają wystarczającą czułość w oznaczaniu metylortęci, a także możliwość separacji innych form specjacyjnych rtęci, występujących w badanym materiale. Końcowy wybór zależy nie tylko od precyzji i selektywności danej metody, ale też możliwości technicznych danej jednostki laboratoryjnej. Poszczególne podejścia w analizie różnią się pomiędzy sobą. Oznaczanie metylortęci z wykorzystaniem techniki HPLC-ICP-MS na przykład może obejmować takie etapy, jak: przygotowanie próbki, ekstrakcję przez dwie godziny l-cysteiną i kwasem solnym, filtrację i właściwe rozdzielenie chromatograficzne. Dla porównania metoda ID GC-MS polega na: przygotowaniu próbki, dodatku wzorca, enzymatycznej ekstrakcji przez całą noc, derywatyzacji metylortęci, mikroekstrakcji do fazy stacjonarnej z fazy nadpowierzchniowej przez dwie godziny oraz rozdzieleniu i detekcji przez ID GC-MS.

Źródła

1. Leśniewska, E.; Szynkowska, M.I.; Paryjczak, T. Główne źródła rtęci w organizmach ludzi nie narażonych zawodowo. Rocz. Ochr. Sr. 2009.

2. Langauer-Lewowicka, H.; Pawlas, K. Środowiskowe narażenie na metylortęć – jako czynnik ryzyka zaburzeń neurorozwojowych. Med. Środowiskowa 2017, 20, 45-50, doi:10.19243/2017406.

3. Mania, M.; Wojciechowska-Mazurek, M.; Starska, K.; Rebeniak, M.; Postupolski, J. Ryby i owoce morza jako źródło narażenia człowieka na metylortęć. Rocz. Państwowego Zakładu Hig. 2012, 63, 257-264.

4. Zmozinski, A.V.; Carneado, S.; Ibáñez-Palomino, C.; Sahuquillo, À.; López-Sánchez, J.F.; da Silva, M.M. Method development for the simultaneous determination of methylmercury and inorganic mercury in seafood. Food Control 2014, 46, 351-359, doi:10.1016/j.foodcont.2014.05.054.

5. Michalski R.; Jabłońska-Czapla M.; Szopa S. Zastosowania nowoczesnych metod i technik instrumentalnych w analityce środowiskowej. 2014.

6. Vallant, B.; Kadnar, R.; Goessler, W. Development of a new HPLC method for the determination of inorganic and methylmercury in biological samples with ICP-MS detection. J. Anal. At. Spectrom. 2007, 22, 322-325, doi:10.1039/b615463h.

7 Wang, Z.; Forsyth, D.; Belisle, S.; Beraldin, F.; Sparling, M.; Trudelle, R.A.; Lapointe, P.; Bellon-Gagnon, P. Comparison of Two Analytical Methods for the Analysis of Methylmercury in Fish. Food Anal. Methods 2013, 6, 157-163, doi:10.1007/s12161-012-9425-3.

8. Fot. https://pixabay.com/pl/photos/sushi-j%c4%99zyk-japo%c5%84ski-azjatyckie-354628/

KOMENTARZE
news

<Marzec 2025>

pnwtśrczptsbnd
24
25
26
27
28
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
1
2
3
4
5
6
Newsletter