W badaniach przedklinicznych przeprowadzonych na modelach zwierzęcych wykazano, że implanty są w stanie autonomicznie dotrzeć do wskazanego obszaru mózgu i utrzymać tam stabilną pozycję. Mogą być także zasilane bezprzewodowo, co umożliwia ich aktywację i monitorowanie bez konieczności mechanicznego połączenia z zewnętrznym źródłem energii. Po implantacji urządzenia emitują impulsy elektryczne pozwalające modulować aktywność neuronalną w głębokich, trudno dostępnych regionach mózgu, bez zauważalnego wpływu na otaczające neurony. Obserwowano brak lokalnej reakcji zapalnej oraz minimalne zaburzenie mikrośrodowiska neuronalnego, co potwierdza bezpieczeństwo i potencjał długotrwałego użytkowania implantów. Technologia umożliwia także monitorowanie aktywności elektrycznej mózgu w czasie rzeczywistym, co stanowi istotną przewagę w kontekście badania mechanizmów chorób neurologicznych oraz oceny skuteczności terapii neuromodulacyjnej.

Implanty są wytwarzane przy użyciu technik mikroelektroniki kompatybilnych z procesami CMOS, co umożliwia produkcję w skali przemysłowej i zachowanie wysokiej precyzji konstrukcyjnej. Ich projekt uwzględnia możliwość integracji z naturalnymi naczyniami krwionośnymi i tkankami mózgowymi, co sprzyja precyzyjnemu ulokowaniu się w wyznaczonych miejscach. Urządzenia mogą być projektowane tak, aby modulować określone obszary neuronalne, dostarczać impulsy terapeutyczne, monitorować sygnały bioelektryczne lub zbierać dane diagnostyczne, co otwiera nowe możliwości w zakresie interfejsów mózg-komputer oraz spersonalizowanej terapii.

Technologia minimalnie inwazyjnych implantów stanowi alternatywę dla tradycyjnych metod chirurgicznych wymagających otwarcia czaszki, co zmniejsza ryzyko powikłań, obniża koszty leczenia oraz skraca czas rekonwalescencji pacjentów. Implanty typu „circulatronics” mogą w przyszłości zostać wykorzystane do terapii chorób neurodegeneracyjnych, padaczki, depresji lekoopornej, a także w monitorowaniu i wspomaganiu funkcji poznawczych. Wdrożenie tego typu urządzeń stwarza możliwość prowadzenia neuromodulacji w sposób precyzyjny, dostosowany do indywidualnych potrzeb pacjenta i w czasie rzeczywistym, co jest istotne w przypadku terapii wymagających regulacji sygnałów neuronalnych w konkretnych regionach mózgu.

Mimo obiecujących wyników badań na zwierzętach zastosowanie kliniczne wymaga jeszcze wielu etapów weryfikacji. Należy przeprowadzić badania nad długoterminową biokompatybilnością implantów, stabilnością ich położenia w tkance mózgowej, kontrolą zasilania i możliwości dezaktywacji urządzenia, a także wpływem długotrwałej neuromodulacji na funkcje poznawcze i zdrowie neuronalne. Dalszy rozwój technologii może umożliwić powstanie platform bioelektronicznych, które w sposób ciągły monitorują funkcje mózgu, wykrywają zaburzenia aktywności neuronalnej i dostarczają precyzyjnej, lokalnej terapii. W przyszłości wstrzykiwalne implanty mogą stać się alternatywą dla klasycznych interwencji neurochirurgicznych, zapewniając minimalny uraz tkankowy, elastyczność funkcjonalną i możliwość integracji z systemami monitoringu neurologicznego. Zastosowanie takich urządzeń może również stanowić fundament dla rozwiniętych interfejsów mózg-komputer, umożliwiając nowe sposoby diagnozy, terapii oraz wsparcia funkcji poznawczych.