Fot. Materiały prasowe CEZAMAT PW
Aż 20 mln ludzi na całym świecie zmaga się z ranami przewlekłymi. Badania, przeprowadzone na blisko 2 tys. pacjentów z ranami przewlekłymi, takimi jak żylne owrzodzenia podudzi, owrzodzenia w wyniku stopy cukrzycowej i odleżyny, wykazały, że po dwuletnim okresie obserwacji śmierć poniosło 28% badanych – siedmiokrotnie więcej w porównaniu z taką samą grupą wiekową bez patologii gojenia się ran. – Aktualne metody określania stanu rany opierają się na subiektywnych ocenach jej rozmiaru, koloru i zapachu. Alternatywą jest wysoce niekomfortowe dla pacjenta pobranie próbki tkanki do wykrycia patogenów. To czasochłonna, kosztowna metoda, wymagająca wyspecjalizowanego laboratorium. Bezbolesną i dużo tańszą metodą jest użycie plastra SmartHEAL – wyjaśnia Piotr Walter.
SmartHEAL to proste w obsłudze i tanie narzędzie diagnostyczne ran przewlekłych, umożliwiające natychmiastowe wykrycie zmian pH, wynikających z rozwijającego się stanu zapalnego. Pozwala to na dobranie właściwego leczenia bez konieczności zdejmowania opatrunku. Wyjaśniając, badania pokazują, że poziom pH rany jest ściśle związany z fazą gojenia się. Pomiar pH w opatrunku SmartHEAL dokonywany jest w oparciu o sensor elektrochemiczny. Gdy wysięk z rany dotrze do elektrody pH-czułej, sygnał czujnika, odbierany przez wbudowaną antenę RFID, jest przesyłany bezprzewodowo do urządzenia mobilnego. Następnie może być interpretowany przez lekarza lub samego pacjenta. – Parafrazując klasyka: „Jeśli widzimy dalej, to tylko dlatego, że stoimy na ramionach olbrzymów” – dodaje Walter.
– Bez Centrum Zaawansowanych Materiałów i Technologii Politechniki Warszawskiej projekt SmartHEAL nie miałby szans powstać. Stoją za nim dekady doświadczeń zespołu prof. Małgorzaty Jakubowskiej, kierującej Działem Elektroniki Drukowanej, Tekstroniki i Montażu. Konsultacje z dr. Andrzejem Pepłowskim, dr. Danielem Janczakiem i dr. Jakubem Krzemińskim były niezbędne do opracowania opatrunku SmartHEAL – docenia badacz. Twórcy innowacyjnego opatrunku to trzej młodzi pracownicy Wydziału Mechatroniki Politechniki Warszawskiej: mgr inż. Tomasz Raczyński (28 l.), doktorant Politechniki Warszawskiej, mgr inż. Piotr Walter (28 l.) oraz mgr inż. Dominik Baraniecki (24 l.). Inżynierów połączyła wspólna pasja do rozwiązań dotyczących elektroniki drukowanej.
Na zdjęciu: od lewej Dominik Baraniecki, Piotr Walter, Tomasz Raczyński, źródło: materiały prasowe CEZAMAT PW
KOMENTARZE