Historia
Tusz do rzęs jest kosmetykiem nakładanym na rzęsy, aby były one grubsze, dłuższe i ciemniejsze. To jeden z najbardziej starożytnych znanych kosmetyków – był używany w Egipcie najprawdopodobniej już w 4000 p.n.e. Egipcjanie używali substancji zwanej proszkiem antymonowym , aby przyciemnić swoje rzęsy, brwi i powieki. Egipski proszek był prawdopodobnie zrobiony z galenitu/błyszczu ołowiu lub siarczan ołowiu , malachitu i węgla drzewnego lub sadzy . Babilończycy i starożytni Grecy również używali czarnych kosmetyków do oka, tak jak później Rzymianie. Kosmetyki wszelkiego rodzaju wypadły z użycia po upadku Rzymu, chociaż kosmetyki do oczu pozostały popularne w arabskim świecie. Używanie kosmetyków stało się na nowo popularne w epoce renesansu.

Pierwsze współczesne tusze do rzęs miały zazwyczaj formę „ściśniętego ciastka”. Nakładało się je na rzęsy przy pomocy mokrego pędzelka. Składniki stanowiły 50% mydła i 50% czarnego pigmentu. Pigment był przesiewany i mieszany z płatkami mydlanymi, następni przepuszczany przez młyn kilka razy i w końcu prasowany. Innym tuszem była maskara w kremie, podobna do lotionu substancja pakowana do tubki. Aby go nałożyć, trzeba było wycisnąć małą ilość tuszu na pędzel. To był „brudny” proces, który został znacznie usprawniony poprzez wynalezienie w latach 60 aplikatora do maskary. To opatentowane urządzenie miało formę wyżłobionego pręcika, za pomocą którego nabierano odpowiednia ilość tuszu tym samym wyciągając go z pojemnika. Wyżłobiony pręcik został wkrótce zastąpiony szczoteczką/pędzelkiem. To ułatwienie w nakładaniu miało bezpośredni związek ze wzrostem popularności maskary w późnych latach 60.

Materiały
Istnieje wiele różnych formuł do produkcji maskary. Wszystkie zawierają pigment. W Stanach Zjednoczonych, prawo federalne zabrania używania pigmentów pochodzących od węgla lub smoły do produkcji kosmetyków do oczu, więc maskary mają naturalne kolory i nieorganiczne pigmenty. CARBON BLACK  - jest czarnym pigmentem używanym do produkcji większości tuszy, a tlenki węgla dają brązowe kolory. Inne kolory, takie jak ultramaryna są używane w innych formułach. Jeden popularny typ maskary zawiera emulsję składającą się z olejów, wosków i wody.
Do tego rodzaju formuł używa się często wosku pszczelego tak i jak wosku karnauba i parafiny. Oleje mogą być mineralne, lanolinowe, lniane, rycynowe, z terpentyny, eukaliptusowe, a nawet sezamowe. Niektóre receptury zawierają alkohol. Kwas stearynowy jest częstym składnikiem receptur tuszy płynnych, jak również utwardzacze takie jak cerezyna i gumy – guma tragakantowa i metyloceluloza. Niektóre maskary zawierają cienkie włókna sztucznego jedwabiu, które sprawiają, że produkt jest bardziej lepki.

Proces produkcji
Obecnie produkuje się dwa typy tuszu do rzęs. Pierwszy z nich to typ bezwodny, co oznacza, że nie zawiera wody. Drugi typ robi się na bazie lotionu/płynu metodą emulsji.

• 1 typ

W tej metodzie składniki są mieszane w pojemnikach, które dają porcje 38 – 114 litrowe. Składniki są najpierw ostrożnie odmierzane i ważone. Pracownik wsypuje je do mieszadła. Przy pomocy ciepła topi się woski, a mikstura jest potrząsana zazwyczaj przy użyciu łopaty. Mieszanie/potrząsanie trwa dopóty, dopóki mieszanina nie osiągnie półtwardego stanu.
Maskara może być produkowana na dwa sposoby. W metodzie bezwodnej wszystkie komponenty są mieszane, podgrzewane i potrząsane. W metodzie emulsyjnej woda i zagęszczacze są mieszane, podczas gdy woski i emulgatory są mieszane i podgrzewane osobno. Pigmenty są dodawane przed tym jak obie mikstury są łączone w szybkoobrotowym mieszadle zwanym homogenizatorem. Wynikiem każdej z metod jest półtwarda substancja gotowa do opakowania.

• 2 typ – metoda EMULSJI/EMULSYJNA

W tej metodzie woda i zagęszczacze są łączone, aby stworzyć płynna lub kremowa bazę. Woski i emulgatory są podgrzewane i mieszane osobno a potem dodawane są pigmenty. Potem woskowa i lotionowa/płynna baza są mieszane w homogenizatorze. W odróżnieniu od pierwszej metody, tutaj zbiornik pozostaje zamknięty i miesza składniki na bardzo szybkich obrotach bez wpuszczania powietrza i wyparowywania substancji. Olejki i woski są dzielone na bardzo małe krople przez gwałtowne ruchy homogenizatora i utrzymywane w wodzie w stanie zawieszenia. W homogenizatorze można umieścić bardzo małą ilość substancji np. 19 litrów lub dużą ilość około 380 litrów. Szybkoobrotowe mieszanie trwa dopóki, dopóty substancja nie osiągnie temperatury pokojowej.

Następujące kroki są powszechne przy produkcji obu typów tuszu

Po tym jak roztwór maskary się schłodzi lub osiągnie pożądany stan, pracownicy transportują go do zasobnika przerzutowego, a stamtąd opróżniają jego zawartość do leja samowyładowczego na maszynie napełniającej. Maszyna ta pompuje odmierzoną ilość (zazwyczaj 5 g) roztworu do pojemników na tusz. Pojemniki są zazwyczaj zamykane ręcznie. Próbki są brane do inspekcji a reszta jest przygotowywana do dystrybucji.

Kontrola jakości
Jakość i czystość są badana na różnych etapach produkcji. Chemikalia/ środki chemiczne/ substancje są sprawdzane zanim odbędzie się mieszanie, aby upewnić się, że odpowiednie substancje w odpowiedniej ilości znajdują się w zbiorniku. Po wymieszaniu porcji następuje kolejne sprawdzenie. Po zapakowaniu porcji, pobiera się próbki z początku, środka i końca partii. Bada się ich skład chemiczny oraz w kierunku zanieczyszczeń mikrobiologicznych.

Przyszłość
Niektóre maskary dostępne na rynku, „chwalą się” tym, że zostały wyprodukowane tylko z naturalnych składników, a ich receptury mało różnią się od produktów, które mogły zostać zrobione w domu 100 lat temu. Wpływ na  rozwój technologii tuszy może mieć rozwój/wynalezienie nowych pigmentów. Badacze w przemyśle plastikowym wynaleźli krzykliwe, żywe pigmenty, których użyto przy produkcji pomadek do ust. Pigmenty pochodzące od plastiku mogą być także interesujące dla producentów maskar.

---

Marta Kłopotowska