Pierwsze próby stworzenia dzisiejszej mascary zapoczątkował francuski przedsiębiorca Eugene Rimmel w 1860 roku. Stworzył on tusz do rzęs, który zawierał sproszkowany węgiel, rozcieńczany zwykłą wodą i nakładany był na rzęsy za pomocą szczoteczki. Prawdziwa mascara powstała w 1913 roku, dzięki chemikowi T.L. Williamsowi, który wymieszał wazelinę z pyłem węglowym. W 1915 r. założył on firmę Maybelline. Jej nazwa pochodzi od połączenia słów: Maybel oraz vaseline. Wiąże się z nią historia nieszczęśliwej miłości Maybeli, siostry Williamsa, która była zdradzana przez swojego narzeczonego. Williams pragnął pomóc swojej siostrze, więc wymyślił produkt do codziennego użytku, który nadałby jej spojrzeniu głębi i zarazem przyciągnął zainteresowanie mężczyzny. Specyfik stosowany przez Maybelę musiał wywrzeć na jej narzeczonym ogromne wrażenie, bo po roku wyszła za mąż.

Ze względu na fakt, iż oczy są bardzo wrażliwą częścią ciała, związki stosowane w tuszach muszą charakteryzować się wysokim stopniem czystości. Ponadto omawiane preparaty powinny spełniać określone wymagania:

• powinny być bezpieczne, niedrażniące oraz nieuczulające,
• dobrze zakonserwowane, aby nie dopuścić do zakażeń mikrobiologicznych, które mogłyby prowadzić do różnych stanów zapalnych oczu,
• łatwe do równomiernego rozprowadzenia
• szybko schnące
• odporne na łzy, pot, deszcz oraz inne warunki atmosferyczne
• łatwe do usunięcia

Na rynku można spotkać rozmaite tusze do rzęs, nadające im różne efekty:

• wodoodporny
• wydłużający
• pogrubiający
• podkręcający

Przyjrzyjmy się teraz bliżej składowi omawianych kosmetyków. Najczęściej stosowanymi składnikami są:

• polimery – nadają elastyczność oraz tworzą film na powierzchni,
• silikony – ułatwiają aplikację oraz rozprowadzanie preparatu,
• woski – zapewniają lepsze przylegania oraz nadają efekt pogrubienia,
• pigmenty ( które muszą charakteryzować się wysokim stopniem czystości).

W tuszach do rzęs można spotkać zarówno barwniki pochodzenia roślinnego (henna) albo nieorganicznego. Do najczęściej stosowanych zalicza się:

• sadza (nadaje kolor czarny),
• tlenki żelaza (brązy),
• tlenki chromu (zieleń),
• ultramaryna (niebieski),
• sproszkowane złoto, brąz lub glin – które nadają połysk srebrny lub złoty
• barwniki perłowe - guanina lub mika pokryta warstwą dwutlenku węgla

Przykładowa receptura:

Opracowała:

Monika Nowek