Badania nad tymi nanocząsteczkami zostały opublikowane w czasopiśmie „Journal of Nanobiotechnology”. Pracownicy naukowi twierdzą, że cząsteczki te są skuteczniejsze od nanocząsteczek metali. Dwutlenek tytanu (TiO2), maghemit oraz nanocząsteczki żelaza, których rozmiary nie przekraczają 15 nm potrafią przenikać przez warstwę zrogowaciałą. Zdolność ta może przyspieszać starzenie się skóry, powodować negatywne efekty w wątrobie i gromadzenie się tych cząstek w mózgu.

Zespół naukowców z Tennessee po wyizolowaniu nanocząstek z Hedera helix odkrył ich świetne właściwości:
• absorbują i rozpraszają światło UV
• są toksyczne
• są podatne na biodegradację
• mogą dyfundować przez skórę
• ich średnica wynosi 65.3 ± 8.04 nm
Specyfika tych drobin jest idealna, aby wykorzystać je do produkcji filtrów UV.

Badania nad nanocząsteczkami bluszczu angielskiego dotyczyły ich zdolności do ochrony skóry przed promieniowaniem słonecznym, a także stosując spektrofotometry UV oraz VIS mierzono widma optyczne ich wymierania.
Naukowcy przy stężeniu 4.92 μg/ml zauważyli, że znaczne wymarcie nanocząstek występuje w regionie ultrafioletowym, natomiast w regionach światła widzialnego oraz bliskiej podczerwieni umieralność jest naprawdę niewielka.

Inkubując przez dobę 1 μg/ml nanocząstek bluszczu z komórkami HeLa, próbowano określić toksyczność tych drobin. Badania były oparte na cytometrii przepływowej, przy użyciu jodku propidyny.
Po wykonaniu doświadczenia naukowcy twierdzą, że toksyczność nanocząstek Hedera helix jest nieporównywalna z innymi dotychczas znanymi cząsteczkami.


Więcej informacji na ten temat znajdą Państwo tutaj


red. Magdalena Jończyk