Pierwszy prymitywny krem miał powstać przez intensywne mieszanie wody z roztopionym woskiem pszczelim i oliwą z oliwek. Proces powstawania takiej emulsji był bardzo pracochłonny, wymagał długiego i żmudnego mieszania, a powstały krem wykazywał tendencję do rozwarstwiania się.

W późniejszych kompozycjach, olej ze słodkich migdałów zastępuje oliwę z oliwek. Powstała kompozycja opierała się na kilku składnikach dobranych w odpowiednich proporcjach: oleju migdałowego, białego wosku, wody różanej. Receptura przedstawiała się następująco:

• 4 uncje olejku migdałowego,
• 1 ¼ uncji białego wosku,
• 2 uncje rozcieńczonej wody różanej,
• kilka kropli czystego olejku różanego.

Pierwsze powstające kremy miały bardzo krótki okres przydatności, ponieważ oleje roślinne szybciej ulegały zepsuciu po wymieszaniu z wodą. Dlatego też kremy były kupowane w niewielkich ilościach przez klientów i sporządzane przez aptekarzy/chemików na bieżąco. Zdarzało się jednak, że takie kremy były sprzedawane już zjełczałe, na skutek czego były one bardziej drażniące niż kojące dla skóry.

W kolejnych latach, wraz ze wzrostem świadomości powstała kolejna receptura, która przedstawiała się następująco:

• 1 uncja oleju wielorybiego,
• 1 uncja białego wosku,
• 1 uncja tzw. „smalcu benzoesowego”,
• 2 uncje olejku migdałowego,
• ¼ uncji gumy kamforowej.

Pierwszym etapem przygotowania kremu jest rozpuszczenie gumy kamforowej w oleju, po czym ogrzewając należy dodawać pozostałe składniki. Po stopieniu należy chłodzić mieszaninę cały czas mieszając, do czasu aż krem będzie zimny, a jego konsystencja jednolita i kremowa. Powinien być wolny od jakichkolwiek zanieczyszczeń i kurzu. Tak przygotowany krem gotowy był do stosowania na skórę twarzy i szyi. Może być również stosowany w celu nabłyszczenia powierzchni mebli.

Druga połowa XIX wieku przyniosła wprowadzenie produkcji przemysłowej cold creamu dzięki zastosowaniu dwóch zmian. Jedną z nich była wymiana oleju migdałowego na wazelinę i olej mineralny, natomiast drugą było wprowadzenie boraksu do kompozycji. Wazelina miała dłuższą trwałość niż olej migdałowy oraz była tańsza. Boraks natomiast przedłużał trwalość gotowego kremu.

W momencie ulepszenia receptury przez dodanie boraksu oraz zamianę oleju migdałowego na wazelinę i olej mineralny, wprowadzono produkcję przemysłową cold creamu. Wytworzone produkty były bardziej stabilne, tańsze i miały dłuższy okres przydatności, a przykladowa receptura takiego kremu przedstawia się następująco:

Produkowane kremy miały również oczyszczać skórę twarzy z kurzy, zanieczyszczeń i coraz częściej stosowanych wówczas produktów do makijażu bez podrażnienia i wysuszenia skóry.

W roku 1920 do receptury wprowadzono lanolinę, która miała zwiększyć właściwości regeneracyjne i odżywcze.

Cold cream dziś

Mimo iż na rynku obecnych jest wiele kremów o unowocześnionych kompozycjach, produkty oparte na recepturze cold creamu nadal są dostępne w sprzedaży. Boraks został zastąpiony innymi substancjami o podobnym działaniu, a wprowadzenie konserwantów o lepszym działaniu przedłużającym trwałość kosmetyku pozwoliło na zamianę nielubianego przez konsumentów oleju parafinowego olejami naturalnymi. Tego typu kremy warto stosować na noc w celu maksymalnego nawilżenia i zmiękczenia skóry, do oczyszczania twarzy, demakijażu oczu, jako maska na twarz, a także w pielęgnacji obszarów skóry szczególnie przesuszonych.