Dermatochirurgiczne metody korekcji blizn przyrosłych i keloidów

Blizny przerosłe powstają w wyniku urazów mechanicznych, chemicznych lub fizycznych, których następstwem jest punktowy rozrost tkanki włóknistej. Zmiany takie wykazywać mogą zdolność do samoistnego zmniejszania się. Keloidy (bliznowce) z kolei mogą być zarówno konsekwencją urazu – bliznowce wtórne, jak i mogą powstawać w sposób samoistny – bliznowce pierwotne. Definiowane są jako nadmierny rozrost tkanki łącznej włóknistej. W przeciwieństwie do blizn przyrosłych nie wykazują tendencji do samoistnego ustępowania.

Wśród Metod stosowanych w procesie leczenia takich zaburzeń skórnych wyróżnić można:

Metody farmakologiczne.

PREPARAT	DZIAŁANIE
Preparaty z masy perłowej	Masa perłowa pochodząca z muszli ostryg z rodzaju Pteria zawiera głównie glikozaminoglikany, węglan wapnia, konchiolinę, aminokwasu i liczne związki mineralne, dzięki czemu działa rozjaśniająco, zmiękczająco oraz wygładzająco na stwardniałą i przerośniętą tkankę blizn. Przyspiesza regenerację tkanki oraz nawilża naskórek.
Preparaty zawierające wyciąg z cebuli morskiej	Zapobiegają tworzeniu się blizn przyrosłych oraz ograniczają nadmierny wzrost ziarniny dzięki obecności związków wpływających na metabolizm tkanki łącznej. Powodują spłaszczenie, zblednięcie i uelastycznienie blizn. Znoszą uczucie napięcia i świądu.
Kortykosteroidy	Doogniskowe iniekcje powodują zmniejszenie grubości skóry, poprzez zmniejszenie wytwarzania kolagenu zawartości mucyny w substancji podstawowej oraz zahamowanie działania inhibitorów kolagenozy.
Triamcinolon	Syntetyczny glikokortykosteroid i działaniu przeciwobrzękowym, przeciwzapalnym oraz przeciwalergicznym.
Fluocynolon	Fluorowany syntetyczny kortykosteroid wykazujący działanie przeciwzapalne, obkurczające naczynia, zmniejszające przepuszczalność naczyń włosowatych.
Tacrolimus	Inhibitor kalcineuryny, hamujący syntezę interleukin i innych cytokin prozapalnych oraz uwalnianie mediatorów zapalnych m.in. z eozynofili.
5-fluorouracyl	Zmniejsza ryzyko pooperacyjnego przerostu blizn poprzez hamowanie proliferacji fibroblastów.

Kriochirurgia.

Metoda wykorzystująca czynnik mrożący, np.: podtlenek azotu w celu uszkodzenia komórek i mikrokrążenia. Doprowadza to do niedotlenienia tkanek oraz martwicy. Wyróżnić można:

Nazwa metody	Zasada działania
Metoda natryskowa	Rozpylenie czynnika na skórę w odległości 2-5cm. Najmniej efektywna.
Metoda kontaktowa	Zabieg wykonywany w bezpośrednim kontakcie ze skórą przy użyciu aplikatura wykonanego z metali będących dobrymi przewodnikami termicznymi.
Metoda doogniskowa	Bardzo efektywna metoda polegająca na wprowadzeniu w obręb tkani aplika torów igłowych.

Laserochirurgia.

Wśród metod zaliczanych do laserochirurgii wyróżnić można metody ablacyjne i mniej inwazyjne – nieablacyjne. W przypadku tych ostatnich, po zabiegu nie obserwuje się uszkodzenia naskórka. Metody ablacyjne zdecydowanie głębiej i silniej ingerują w tkanki. W celu leczenia blin przyrosłych i keloidów wykorzystywane są różego rodzaju lasery:

Rodzaj laseru	Zasada działania
Laser CO2 i laser argonowy	Metoda ablacyjna. W wyniku działania wysokiej temperatury powodują obkurczanie kolagenu.
Laser barwnikowy	Metoda ablacyjna. Indukuje zakrzepicę w obrębie naczyń mikrokrążenia. Wpływa na skrócenie wiązań krzyżowych we włóknach kolagenu powodując tym samym zmniejszenie aktywności komórek tworzących zmianę i pobudzenie fibroblastów do produkcji nowego kolagenu.
Laser Nd:YAG	Metoda nieablacyjna. Wybiórczo hamuje syntezę i metabolizm kolagenu