Dynamiczny postęp medycyny sprawił, iż pojawiła się możliwość utrzymania przy życiu osób doświadczalnych chorób nieuchronnie prowadzących do śmierci. Zastosowanie respiratora, pojawienie się farmaceutyków wspomagających pracę organizmu oraz udoskonalenie metod chirurgicznych doprowadziło do tego, że lekarz obdarzony został możliwościami długotrwałego utrzymywania pacjenta przy życiu. Część lekarzy oraz etyków zaczęła jednak zwracać uwagę, iż podobne działania są niejednokrotnie nie tylko nieuzasadnione, ale wprost naruszać one mogą prawa pacjenta. Przeciwnicy podobnego podejścia zaznaczają z kolei, że o życie pacjenta należy walczyć zawsze, a rezygnacja z owej aktywności jest zgodą na uśmiercanie pacjenta, a więc eutanazję. Któż zatem ma rację? Czy rozwój techniki nie doprowadził być może do sytuacji, w której z jednej strony łatwiej nam walczyć ze śmiercią, ale z drugiej strony równie łatwo nam zapomnieć o kogo walczymy?
KOMENTARZE