Dorota Mazur, współautorka książki „Bioetyka w dialogu”, wykazała gotowość do wsłuchania się w opowieść o życiu, jego trwaniu i przemijaniu. Jej rozmówca – ks. prof. Andrzej Muszala, dyrektor Międzywydziałowego Instytutu Bioe­tyki Uniwersytetu Jana Pawła II w Krakowie, przedstawił fragment rozległej wiedzy z zakresu nauk biomedycznych. Bioetyka jest zaledwie pretekstem do podjęcia innych, bardzo istotnych dla każdego człowieka tematów…

Dialogi z kieszeni

Niewielki, przystępny dla każdego format zachęca do lektury. Tę książkę można czytać fragmen­tami lub „od deski do deski”. Wracać do zakreślonych akapitów, zdań, wyrazów, a notować i zakreślać nale­ży, gdyż nie jest to lektura łatwa. To nie beletrystyka, chociaż autorzy poruszyli na jej kartach kwestie do­tyczące najpiękniejszej opo­wieści – opowieści o ludzkim życiu.

Kim jesteś, Bioetyku?

Rozmowa z bioetykiem nigdy nie była tak przyjemna. Przejście przez wszystkie zagadnienia dotyczące kolejnych faz życia człowieka może odbywać się w dowolnym tempie. Czytelnik nie powinien dostać intelektualnej zadyszki. Przystępny język wypowiedzi zachęca do skoncentrowa­nia się na treści. Ks. prof. Muszala dzieli się z czytelnikiem swoim życiem prywatnym, ale też jednoznacznie, zgodnie z nauczaniem Kościoła katolickiego, ocenia procedury i działania dotyczące życia ludzkiego na każdym etapie rozwoju. Jest to uczciwy, względem czytelnika, przekaz, choć niektórym może nie przypaść do gustu.

Już we wstępie zaznaczono, że będzie to rozmowa pro­wadzona z perspektywy bioetyki personalistycznej, w któ­rej centrum znajduje się człowiek od poczęcia do naturalnej śmierci. Z autorem nie trzeba się zgadzać. Warto jednak, aby osoby o odmiennym, liberalnym światopoglądzie za­poznały się z naukową argumentacją zwolennika całkowitej (lecz nie bezwzględnej) ochro­ny życia ludzkiego.

Rzeczowa linia argumen­tacji

Większa część „Dialogu” do­tyka problematyki związa­nej z bioetyką początków życia. Życie człowieka od poczęcia, jego status oraz kwestie dotyczące procedury sztucznego zapłodnienia, adopcji pre­natalnej, macierzyństwa zastępczego i… sztucznej macicy – to główne porusza­ne wątki. Pytania o zasadność stanowiska Kościoła katolickiego wobec wyżej wymienionych proce­dur spotykają się z rzeczową argumen­tacją, popartą przykładami. Autor ukazuje złożoność każdego problemu, biorąc pod uwagę ludzkie emocje, duchowość. To podejście pozwala na głębsze spoj­rzenie na człowieka, jego potrzeby, nadzieje i poszukiwania. W rozdziale „Życie człowieka od poczęcia” podjęty został temat ustawy o leczeniu niepłodności z lipca 2015 r., której celem jest prawne uregulowanie przeprowadzania metody sztucznego zapłodnienia. Jest to jeden z ważniejszych fragmentów tej książki. Zadaje kłam twierdzeniu, że „Kościół nie powinien mieszać się do polityki”.

Znajomość przepisów prawa i technicznego przebiegu procedury in vitro oraz wykształcenie teologiczne dają ks. prof. Muszali podstawy do wyrażania opinii na temat z pogranicza prawa i etyki katolickiej. W tej kwestii jest on głosem Kościoła, który ma obowiązek przestrzegania wiernych przed zagrożeniami natury etycznej i ducho­wej. Ks. prof. Muszala zauważa, że prawo i moralność często podążają dwiema drogami. To, na co przyzwala prawo, nie musi być moral­nie dobre.

„Bioetyka w dialogu” ist­nieje już nie tylko w prze­strzeni literackiej. Po pora­dę do bioetyka można udać się osobiście do Poradni Bioetycznej w Krakowie (przy ul. Bernardyńskiej 3). To dopiero literatura faktu!

Dorota Mazur, ks. Andrzej Muszala, „Bioetyka w dialo­gu”, Warszawa 2015.