Przeciwciała scFv (ang. single – chain fragment variable) stanowią krótkie fragmenty zmienne immunoglobulin, posiadające zdolność wiązania antygenów. Taka cząsteczka składa się z części zmiennej łańcucha ciężkiego oraz łańcucha lekkiego, połączonych elastycznym łącznikiem peptydowym. Takie molekuły, powstają głównie na podstawie zasady tworzenia hybrydomy (jak w przypadku produkcji przeciwciał monoklonalnych). Procedura polega na łączeniu komórek śledziony immunizowanych myszy z limfocytami B wyizolowanymi od człowieka. Możemy je otrzymać w różnych systemach ekspresyjnych. Do tej pory przetestowano ich produkcję w przypadku komórek ssaczych, drożdżowych, roślinnych czy w komórkach owadów.

Takie molekuły mogą być skonstruowane w taki sposób, by ich celem były białka, receptory, cukry czy antygeny nowotworowe oraz cząsteczki wirusowe. Z tego powodu, stanowią potencjał w wielu dziedzinach medycyny, tj. w diagnostyce oraz terapii. Dzięki swojej właściwości rozpoznawania oraz łączenia ze specyficznymi antygenami, scFv jest stosowany w terapii, nie tylko jako substancja aktywna leku, ale również charakterystyczny dla niego przenośnik. Zastosowanie wyłącznie fragmentów zmiennych immunoglobulin, a nie całej struktury, warunkuje dodatkowe zalety ich używania. Mniejsze cząsteczki są w stanie skuteczniej oraz szybciej docierać do docelowej tkanki, w małym stopniu wychwytywane są przez nerki oraz przemieszczają się docelowo przez system krwionośny, co umożliwia ich transport do odpowiednich struktur. W przypadku terapii przeciwnowotworowej zmniejsza to ekspozycję zdrowych tkanek na taki terapeutyk a tym samym minimalizuje negatywne skutki powiązane z takim procesem. scFv znajdują również zastosowane w testach diagnostycznych, ponieważ są w stanie oddziaływać z fragmentami pochodzącymi z drobnoustrojów czy patologicznych komórek i tkanek, które następnie możemy oznaczać.

Zastosowanie 3D8 scFv analizuje się w przypadku terapii przeciwwirusowej. Prowadzone badania wykazały, iż taka cząsteczka wykazuje właściwości DNAzy oraz RNAzy, co ułatwia eliminację patogenów, a tym samym usprawnia zastosowaną terapię. Substancja aktywna wykazuje właściwości katalityczne, w stosunku do jedno– oraz dwuniciowych DNA, w obecności dwuwartościowych jonów magnezu, bez specyfiki sekwencyjnej. Poza tym, aktywnie degraduje RNA, nawet w przypadku braku jonów metali, które u fizjologicznie występujących RNAz są niezbędne do ich prawidłowego działania. Przeprowadzone analizy na modelu komórkowym (HeLa) oraz z zastosowaniem transgenicznego szczepu myszy (C57BL/6) wykazały, iż takie struktury w przypadku ekspresji tego typu immunoglobulin wykazują znaczną oporność na działanie zastosowanych w doświadczeniu wirusów, odpowiednio wirusa opryszczki pospolitej (ang. Herpes simplex virus - HSV) oraz wirusa wścieklizny rzekomej (ang. pseudorabies virus - PRV).

Dzięki przeprowadzonym testom in vitro oraz in vivo, udowodniono iż 3D8 scFv poprzez swoje charakterystyczne właściwości nukleazowe, posiada działanie przeciwwirusowe. Jako DNAza działa przez blokowanie replikacji DNA oraz hamowanie transkrypcji RNA. Właściwości RNAzy umożliwiają dodatkowy mechanizm przeciwwirusowy, poprzez wyciszenie translacji białek patogennych. Otrzymane rezultaty ukazują możliwość zastosowania takich zrekombinowanych przeciwciał w terapii przeciwwirusowej.