Wyróżniamy 3 rodzaje hiperlipidemii: hipercholesterolemię przy podwyższonym poziomie cholesterolu, hipertriglicerydemę przy podwyższonym poziomie triglicerydów, hipercholesterolemię mieszaną w przypadku podwyższonego poziomu cholesterolu i triglicerydów. Istnieją dwa rodzaje cholesterolu: HDL- tzw. „dobry cholesterol” o wysokiej gęstości oraz LDL -„zły cholesterol”, czyli lipopoteina o małej gęstości. Frakcja cholesterolu LDL jest znana jako czynnik ryzyka chorób układu sercowo- naczyniowego. Zmniejszenie stężenia tej frakcji zmniejsza częstość występowania zawałów serca, udarów i śmiertelności.

Dieta jest podstawą leczenia hiperlipidemii zaraz po jej stwierdzeniu. Chodzi przede wszystkim o obniżenie poziomu lipidów w surowicy zmniejszenie podatności cząstek LDL na oksydację. Jednak zwykle sama dieta nie wystarczy i stosuje się leczenie farmakologiczne. Cholesterol skutecznie obniżają statyny, a fibraty obniżają stężenie triglicerydów. Decyzję o leczeniu farmakologicznym podejmuje się jeśli pacjent zmienił dietę i nie osiągnął efektów w czasie trzech miesięcy. Ponadto pacjent powinien zmienić tryb życia z siedzącego na aktywny. Zalecane jest zwalczanie nadwagi i niskokaloryczna dieta podczas której unika się tłustych smażonych posiłków.

Przyczyną hiperlipidemii jest niewłaściwa dieta, otyłość, brak aktywności fizycznej, cukrzyca, nadczynność tarczycy, czynniki genetyczne. Jednak te przyczyny mogą skutkować występowaniem tzw. Zespołu metabolicznego. Występuje on wtedy kiedy u pacjenta stwierdza się otyłość brzuszną (obwód talii większy niż 80 cm u kobiet i większy niż 94 cm u mężczyzn), poziom triglicerydów we krwi większy niż 150 mg/dl, stężenie HDL u kobiet poniże 50 mg/dl, stężenie glukozy na czczo większe niż 100 mg/dl lub stwierdzona cukrzyca typu 2 oraz nadciśnienie tętnicze. Nie dość, że mamy do czynienia z hiperlipidemią, to z schorzeniami towarzyszącymi, co utrudnia pacjentowi dobieranie leku, ze względu na liczne interakcje i mnogość działań niepożądanych.

Robinson  i wsp. Przeprowadzili badania, w których stwierdzili, że im starszy wiek, większa otyłość i mniejsze stężenie białka C-reaktywnego we krwi tym lepsza jest odpowiedź organizmu na leczenie hipolipemiczne. Nie stwierdzili oni również żadnej zależności między leczeniem hiperlipidemii a cukrzycą, insulinoopornością, nadciśnieniem i wartością stężenia glukozy w krwi żylnej na czczo. Badania zostały przeprowadzone na grupie 1000 osób, którym podawano ezetymib, simwastatynę lub atorwastatynę i trwały 6 tygodni. Po tym czasie zaobserwowano spadek LDL i cholesterolu. W analizowanym badaniu wyższa skuteczność cechowała ezetymib i simwastatynę w dawkach 10 i 20 mg oraz 10 i 40 mg niż atorwastatynę w dawkach 10, 20 i 40 mg.

red. Katarzyna Pawłowska