Niewydolność serca to stan, w którym serce nie może dostarczyć odpowiedniej ilości krwi do tkanek i narządów, zgodnie z ich bieżącym zapotrzebowaniem. Niewydolność serca jest obecnie największym problemem epidemiologicznym i terapeutycznym w kardiologii. Najczęstszą przyczyną upośledzenia zdolności skurczowej lewej kory serca jest choroba niedokrwienna wywoływana miażdżycą tętnic wieńcowych, w mniejszym odsetku są to nadciśnienie tętnicze, zaburzenia rytmu serca, wady zastawkowe, zapalenie mięśnia sercowego oraz wady wrodzone.

Liczbę osób cierpiących na niewydolność serca w Polsce szacuje się na ok. 750 tys. Chorzy są obciążeni wysokim ryzykiem zgonu oraz nawracających zaostrzeń choroby, które w znaczący sposób obniżają ich jakość życia, a przede wszystkim powodują konieczność częstych hospitalizacji. Liczba zachorowań i hospitalizacji z powodu niewydolności serca wzrosła w ostatnich latach i szacuje się, że trend ten będzie się nadal utrzymywał. W 2018 r. liczba hospitalizacji z powodu zaostrzenia objawów niewydolności serca wyniosła ok. 240 tys.

Obecnie nie mamy skutecznej i jednocześnie bezpiecznej terapii dla chorych z ciężką niewydolnością serca. Dostępność metod inwazyjnych, takich jak systemy wspomagania lewokomorowego czy ostatecznie transplantacja serca, są bardzo ograniczone. Liczba wykonywanych w Polsce zabiegów transplantacji i wszczepień urządzeń wspomagających serce jest wciąż bardzo niewielka w stosunku do zapotrzebowania. Wielu chorych oczekujących umiera, zanim znajdzie się dla nich dawca. Szansą na wydłużenie życia i zapobieganie kolejnym zaostrzeniom choroby są dedykowane i optymalne strategie terapii farmakologicznej.

Pomimo stosowania najnowszej farmakoterapii, chorzy nadal wracają do szpitali z objawami ostrej dekompensacji układu krążenia tj. dusznością, szybszą męczliwością i obrzękami. Szansą dla nich, podpartą zachęcającymi wstępnymi wynikami badań, może być powtarzane stosowanie lewosimendanu – leku, który nie zwiększa zapotrzebowania mięśnia sercowego na tlen. W związku z powyższym, w Klinice Kardiologii Uniwersytetu Medycznego w Białymstoku zaprojektowano wieloośrodkowe, randomizowane, podwójnie zaślepione, kontrolowane placebo badanie, mające na celu określenie skuteczności powtarzanych wlewów lewosimendanu u ambulatoryjnych pacjentów z zaawansowaną skurczową niewydolnością serca.

Przy pozytywnych wynikach badania oczekiwany przez Uniwersytet Medyczny w Białymstoku krótkookresowy efekt zdrowotny, w porównaniu do obecnego standardu leczenia, to uchronienie w ciągu roku w Polsce 3750 osób przed śmiercią lub zaostrzeniem ciężkiej niewydolności serca i pobytem w szpitalu. W perspektywie długookresowej skuteczne leczenie lewosimendanem pozwoli zahamować progresję choroby, wydłuży przeciętną długość życia po rozpoznaniu niewydolności serca oraz poprawi jego jakość.