W oparciu o badania przeprowadzone na mysich i ludzkich komórkach skóry dr Richard L. Gallo wysnuł wniosek, że promienie UVB prowadzą do łamania i splątania elementów mikroRNA, które nie bierze udziału w powstawaniu białek. Komórki poddane działaniu promieni uwalniają zmienione RNA i pobudzają sąsiadujące komórki do zainicjowania procesu zapalnego. Proces ten ma istotne znaczenie: jego zadaniem jest usunięcie uszkodzonych komórek, zanim przekształcą się w komórki nowotworowe. Ta odpowiedź zapalna to właśnie widoczne na skórze oparzenie.

Jakie może być praktyczne zastosowanie poznanego mechanizmu? W swojej wypowiedzi dla magazynu Nature Medicine dr Gallo podkreśla, że to odkrycie może odegrać istotną rolę w sposobie leczenia takich chorób jak łuszczyca czy toczeń. „Choroby takie jak łuszczyca leczone są z zastosowaniem promieniowania UV, ale leczeniu towarzyszą poważne skutki uboczne – przede wszystkim zwiększanie ryzyka rozwoju raka skóry. Nasze odkrycie sugeruje, że możliwe jest uzyskanie korzystnych efektów terapii UV bez wystawiania organizmu na negatywne działanie promieni. U niektórych osób, np. chorujących na toczeń, występuje z kolei nadmierna wrażliwość na promienie ultrafioletowe. Obecnie analizujemy, czy możemy im pomóc, blokując poznany mechanizm” – mówi dr Gallo. 

Wciąż nie wiadomo jednak, czy i w jaki sposób na mechanizm powstawania oparzeń wpływa płeć, kolor skóry czy indywidualne predyspozycje genetyczne. Jak podkreśla dr Gallo, genetyka ma ogromny wpływ na zdolność organizmu do ochrony przed uszkodzeniami spowodowanymi promieniami UV. Na podstawie modelu komórek myszy stwierdzono, że specyficzne geny odpowiadają za to, w jaki sposób doznają one oparzeń. U ludzi obecne są podobne geny, jednak nie wiadomo, czy mutacje w obrębie tych genów mają wpływ na sposób reakcji skóry na słońce.

red. Małgorzata Przybyłowicz