Modele proponują również, że ci szybko zakażający się młodzi będą stanowić tarczę dla starszych. Tymczasem oczywiste jest, że zamiast być tarczą, to w czasie zakażenia normalnie funkcjonując w rodzinach, miejscach pracy, na uczelniach staną się nie tarczą, tylko źródłem śmiertelnego zagrożenia, w pierwszej kolejności dla swoich najbliższych, starszych współpracowników itd. Modele matematyczne rozprzestrzeniania się chorób są bardzo ważne, ale trzeba dać do nich jak najwięcej z życia. Nie możemy teleportować starszych ludzi czy tych najbardziej narażonych na COVID-19 poza zasięg osób wrażliwych, w czasie kiedy młodzi będą zdolni zakażać. W matematycznym modelu takie teleportacje robi się natomiast bardzo łatwo. 

Naukowcy powinni być odpowiedzialni. Publikowanie danych niesprawdzonych, nierzetelnych może kończyć się karą dyscyplinarną, usunięciem z uczelni, a ostatnio więzieniem. Spotyka to naukowców w USA. Tak musi być. Dla tych, którzy pracują nad terapiami czy szczepionkami w badaniach klinicznych, sprawa jest jeszcze poważniejsza. Gdyby przyłożyć twórcom modeli matematycznych tę miarkę, którą przykłada się takim naukowcom, musieliby oni liczyć się z poważnymi konsekwencjami. No ale jest wolność słowa. Nie wolno publikować nierzetelnych badań, a proponować modele matematyczne zawsze można. 

Czy autorzy Great Barrington Declaration zapomnieli jednak o pewnym problemie szczepień i infekcji? Z punktu widzenia szczepień istnieje często nieporozumienie wśród opinii publicznej, ale nie wśród immunologów. Infekcja czy szczepienie może chronić przed objawową chorobą, ale nie kolejną zupełnie łagodną infekcją. Czy wiemy, że przejście bezobjawowej infekcji SARS-CoV-2 chroni na przyszłość przed objawowym COVID-19 czy również przed ponowną niegroźną infekcją? Niestety nie ma takiej pewności. Zdarza się, że łagodny przebieg oznacza też mniejszą odporność. Jest to stały problem przy szczepieniach.  Szczepionka, podobnie jak przejście infekcji, może chronić na jakiś czas zarówno przed kolejną infekcją, jak i objawową chorobą, ale może też jedynie przed samą objawową chorobą. Jeśli chroni tylko przed objawową chorobą, to osoba, która przeszła infekcję czy szczepienie może w dalszym ciągu stać się nosicielem. Odporność stadna pojawia się, jeśli osoby, które przeszły infekcję, są chronione nie tylko przed chorobą, ale również reinfekcją. Czy matematycy i autorzy Great Barrington Declaration zapomnieli również, że dla biotechnologów izolowanie SARS-CoV-2 i jego produkcja to banał? Po co więc czekać aż młodzi się zainfekują, gdyby te modele były słuszne?

Możemy więc zakazić ich wszystkich wirusem wyprodukowanym w laboratorium. Po co się męczyć nad szczepionkami? Młodzi ludzie zakażeni wirusem SARS-CoV-2 wyprodukowanym w laboratorium przejdą zakażenie jak szczepienie, gdyby wziąć na serio to, co proponują modele matematyczne szybkiego nabywania odporności wśród młodych. Wystarczy ich np. zebrać w jakimś odosobnieniu na trzy tygodnie. Potem już nie będą mogli infekować kolejnych osób tą „szczepionką”. Można nawet kontrolować tzw. viral load, czyli dawkę podawanego wirusa. Mniejsza dawka jest co do zasady mniej groźna. Tego nie da się kontrolować w czasie spontanicznych infekcji, co zwiększa zagrożenie tak, jak w czasie celowego infekowania. Kontynuując pomysł Great Barrington Declaration, nie trzeba ich zbierać w odosobnieniu. Wystarczyłoby im dowieźć wirusa do ich miejsc zamieszkania razem z jedzeniem i zakazić. Gdyby to potraktować poważnie, to taka sprawnie przeprowadzona akcja potrwa nie trzy miesiące, ale trzy tygodnie i mamy tarczę dla starszych. Matematycznie jest to skuteczniejsze niż to, co proponują modele szybkiego zakażania, bo możemy młodych szybko zainfekować wyprodukowanym wirusem. Nie musimy czekać, aż oni się pozakażają w czasie typowej aktywności życiowej. Będzie to tańsze niż lockdown czy nawet rzeczony model, w którym trzeba czekać, aż się ze sobą skontaktują.

Jeśli modele matematycznego, szybkiego zakażania młodych nie są szaleństwem, tylko rozwiązaniem, to taka propozycja go tylko logistycznie udoskonala. Wypada zadać jeszcze jedno pytanie. Dlaczego nie proponuje się tu testów serologicznych sprawdzających, kto przeszedł już infekcję? Jest to dość intrygujące. Teoretycznie ta część populacji wydaje się już bezpieczniejsza, jeśli ktoś uznaje, że przeciwciała są markerem odporności stadnej. Jeszcze raz należy podkreślić, że tak nie musi być.   

Reasumując, wydaje się więc, że istnieje kilka problemów. Po pierwsze z punktu widzenia immunologicznego nie wiemy, czy po przejściu infekcji SARS-CoV-2 młode osoby nie zachowają się, jak po przejściu szczepienia, które chroni przed objawową chorobą, ale nie przed reinfekcją, a więc, że ponownie będą mogli stać się nosicielami. Po drugie, jeśli stosować wymogi stawiane szczepionkom, to zarówno zakażanie wirusem z laboratorium, jak i modele matematyczne szybkiego zakażania są nieetyczne i jest to bezprawne postępowanie. Czy złagodzone zostaną kryteria dla szczepień po implementacji Great Barrington Declaration? Dlaczego to, co jest przestępstwem w przypadku szczepień, jest rozpatrywane jako tzw. strategia walki z COVID-19?

Autor: Piotr Rieske, diagnosta laboratoryjny, współzałożyciel spółek Celther Polska i Personather, profesor tytularny, kierownik Zakładu Biologii Nowotworów na Uniwersytecie Medycznym w Łodzi