Notophthalmus viridescens, posiada specyficzną fabrykę wytwarzającą nowe komórki ciała w miejscach zranień, a nawet przeprowadzającą swoistą organogenezę. W ten sposób może dojść do odbudowy m.in. soczewki oka, mięśnia sercowego, a nawet części ośrodkowego układu nerwowego. Dane te wyznaczyły jednoznacznie kierunek badań niemieckich naukowców. Analizy sekwencji genów odpowiedzialnych za działanie maszynerii podstawowego programu genetycznego, zawiadującego odbudową tkanki skupiły się nad poszukiwaniem zbieżności funkcjonalnych m.in. z genomem ssaków. Jednak przeprowadzenie tego typu badań okazało się niełatwe. Przyczyną była wielkość genomu N. viridescens, który jest 10 razy większy od ludzkiego. Dlatego grupa naukowców zdecydowała się na analizę transkryptomu. Posługując się trzema metodami badawczymi, stworzono tzw. mapę transkryptomu z wykorzystaniem modeli eksperymentalnych: tkanki przed uszkodzeniem, tkanki po regeneracji, tkanki zregenerowanej z kończyn, z serca, z oczu, ze stadium larwalnego, a nawet pobraną z zarodka. Jak się okazało, wiele genów traszki zielonej uległo ekspresji na rożnym poziomie w regenerowanych tkankach, w porównaniu do ekspresji charakterystycznej dla tkanki przed zranieniem. Wyniki analiz doprowadziły do stworzenia kompletnej bazy danych. W konsekwencji opracowano pierwszy katalog wszystkich transkryptów RNA, które uległy ekspresji u N. viridescens. Katalog zawiera 120 000 transkryptów RNA. 15 000 z nich przypuszczalnie koduje białka, z których 826 to molekuły unikatowe dla traszki. To świadczy jednoznacznie o tym, że u tych płazów zdolność regeneracji pojawiła się stosunkowo niedawno, co podkreślał Jeremy Brockes z University College London, autor pierwszych badań, które podobnie przyniosły dowody na to, że z regeneracją tkanek u salamandry związane są białka nieodnalezione u innych kręgowców. Elly Tanaka z the Center for Regenerative Therapies w Dreźnie określiła zdolność regeneracji u traszek jako cechę adaptacyjną, ale także niezupełnie niepierwotną.