Istnieje wiele współcześnie rozważanych teorii usiłujących wytłumaczyć, dlaczego ciało nieuchronnie ulega degeneracji – wśród nich popularne są między innymi teoria starzenia replikacyjnego, teoria wolnorodnikowa oraz teoria telomerowa. Ostatnia z wymienionych, sformułowana w 1973 roku, zakłada, że przyczyną starzenia replikacyjnego cząsteczek DNA jest skracanie się końców chromosomów. Każda potomna cząsteczka DNA ma niekompletny koniec 5’ i w komórkach somatycznych prowadzi to do zjawiska skracania telomerów. Uważa się, że komórki przechodzą w stan starzenia, kiedy długość telomerów obniży się do pewnej określonej granicy – komórki przestają się wtedy dzielić i przechodzą w fazę nazwaną starzeniem.

Grupa naukowców pod przewodnictwem zespołu z Albert Einstein College of Medicine Uniwersytetu Yeshiva znalazła dowód na związek pomiędzy długowiecznością a hiperaktywnością enzymu odbudowującego końce chromosomów. Jako grupę badawczą wybrano społeczność żydowską Ashkenazi, która jest populacją jednorodną pod względem genetycznym. Okazało się, że ludzie cieszący się ponadprzeciętną długością życia mają dłuższe odcinki telomerowe niż pozostała część populacji. Ponadto badania genetyczne osób długowiecznych wykazały, iż odziedziczyły one ponadprzeciętnie aktywne warianty genów kodująych enzym chroniący końce telomerów przed degradacją – telomerazy. Osoby te nie zapadały także na schorzenia będące często przyczyną śmierci wśród starszych ludzi, jak choroby układy krążenia czy cukrzycę.


Źródło: Albert Einstein College of Medicine (2009, November 15). Longevity tied to genes that preserve tips of chromosomes. ScienceDaily. Retrieved November 15, 2009, from www.sciencedaily.com