Technika wytrącania antygenów białkowych z roztworu przy użyciu przeciwciała, które specyficznie wiąże się do konkretnego białka może być używana do izolowania i koncentracji białek znajdujących się w próbce z tysiącami innych cząsteczek. Dzięki tej metodzie, naukowcy mogą identyfikować stan aktywacji białek, określić potranslacyjne modyfikacje, zmierzyć ciężar cząsteczkowy danego białka oraz wychwycić białka wiążące cząsteczki w badaniach oddziaływań między proteinami oraz kwasami nukleinowymi. Tradycyjnie, pojedyncze białka były izolowane z lizatów komórkowych aby zbadać ich strukturę, ekspresję, aktywację i modyfikacje. Wariacje w podstawowej metodzie immunoprecypitacji zapewniają elastyczność i pozwalają na szerokie zastosowanie tej techniki. I tak mamy np. immunoprecypitację chromatyny wykrywającą białka wiążące DNA czy immunoprecypitację RNA wykrywającą białka wiążące kwasy rybonukleinowe.

Mniej znaczy więcej

Białko A to jedno z najbardziej skutecznych narzędzi do przyłączania przeciwciał do stałego substratu (np. tzw. paciorków – beads). Innowacje w produkcji gotowych żywic powinowactwa (affinity resins – ang.) dostarczyły komercyjnie dostępne nośniki, które mają bardzo wysokie zdolności wiążące. Pozwala to na otrzymanie dobrych wyników immunoprecypitacji, jednocześnie stosując bardzo małe objętości paciorków. Na zasadzie powinowactwa przyłącza się średnio od 30 do 50 mg immunoglobulin na ml żywicy. Jak wyjaśnia Hans Vuist z firmy Tosoh Bioscience GmbH, dzięki takiej redukcji objętości, zmniejszeniu ulegają także koszty. To dość istotny element składowy budżetu inwestycji, szczególnie tych na dużą skalę.

Rekombinowany paciorkowiec

Większość eksperymentów opartych na immunoprecypitacji wykonywanych jest z użyciem białka A, białka G lub ich kombinacji. Są to specjalne rekombinowane białka pierwotnie pochodzące z błony komórkowej poszczególnych szczepów gronkowca złocistego (Staphylococcus aureus).  Produkowane są poprzez ekspresję genów w prostym organizmie modelowym Escherichia coli. Wykazują wysokie powinowactwo do łańcuchów znajdujących się w regionie Fc różnych podklas i gatunków immunoglobulin Ig, dzięki czemu unieruchomione przeciwciała efektywnie ustawiają się miejscem wiążącym antygen na zewnątrz. Ligand pochodzący z mikroorganizmu jest także stabilny w środowisku alkalicznym.