Konferencja, tak samo jak poprzednia, cieszyła się znaczącym zainteresowaniem ze strony uczestników. W tym roku udział wzięło ponad 270 osób. Wśród zaproszonych gości znaleźli się przedstawiciele środowiska akademickiego: prof. Agnieszka Liszewska, Dziekan Wydziału Prawa i Administracji UŁ, prof. dr hab. n med. Wojciech Krajewski, prof. dr hab. n. med. Kazimierz Szewczyk, dr Ryszarda Michalska – Badziak  i dr Rafał Budzisz, jak również praktycy: mec. Joanna Dobrzyńska, mec. Katarzyna Fortak–Karasińska oraz mec. Dominik Lubasz. Referaty wygłoszone przez prelegentów poruszały wiele tematów z zakresu prawa i medycyny.

Największym zainteresowaniem i liczbą pytań cieszył się panel pierwszy, w którym poruszone były kwestie bioetyczne. Wywiązała się bardzo ciekawa dyskusja między prelegentami i uczestnikami. Pierwszy referat został wygłoszony przez prof. Liszewską i dotyczył błędów w sztuce lekarskiej. Najwięcej kontrowersji wzbudziły dwa kolejne: referat wygłoszony przez prof. Wojciecha Krajewskiego na temat problematyki dawstwa w transplantologii oraz referat prof. Kazimierza Szewczyka dotyczący uporczywej terapii – niepodjęcia i wycofania leczenia przedłużającego życie.

Profesor Wojciech Krajewski w swoim wystąpieniu skupił się  na historii i rozwoju transplantologii w Polsce i na świecie, po czym przeszedł do kwestii etyczno-prawnych transplantacji. Zwrócił przede wszystkim uwagę na znaczenie świadomej zgody dawcy na przeszczep swoich organów po śmierci, możliwość transplantacji organów po śmierci od osób nie posiadających pełnej zdolności do czynności prawnych. Następnie podkreślił zakaz nielegalnego handlu organami, który stanowi obecnie nasilającą się plagę przestępstw w całej Europie i na świecie. W dyskusji poruszone zostały kwestie wieku osób, od których można pobierać narządy oraz dysputowano na temat domniemanej zgody, która w Polsce dotyczy każdego celu transplantacyjnego.

Profesor Kazimierz Szewczyk wygłosił z kolei prelekcję na temat niepodjęcia i wycofania leczenia przedłużającego życie. W swojej prezentacji poruszył wiele istotnych kwestii. Wprowadził słuchaczy w trudne zagadnienia związane z leczeniem przedłużającym życie i śmiercią. Tutaj wyróżnione zostały dwa rodzaje śmierci: spokojna i negocjowana oraz kwestia uporczywej terapii. Kolejnym punktem prezentacji było przedstawienie licznych kazusów, na podstawie których Profesor  naświetlił problem odłączenia aparatury na życzenie chorego. Zostały przytoczone przykłady dyskusji, które toczyły się przy okazji rozpraw dotyczących właśnie takich przypadków. Najistotniejszą kwestią wystąpienia prof. Szewczyka było omówienie zagadnienia uporczywej terapii. Profesor stwierdził, że: „uporczywa terapia jest to zabieg medyczny, który jest nieproporcjonalny i niepotrzebny, żeby wyleczyć chorego w obliczu jego nieodległej śmierci (…). Nie przeprowadzając uporczywej terapii, pozwala się umrzeć temu choremu w spokoju (…). Termin ten należy jednak odrzucić, gdyż jest nadmiernie restrykcyjny, zmusza do nieetycznych i kosztownych wybiegów: resuscytacje pozorowane (60% polskich lekarzy), operacje prokuratorskie, silnie przyczynia się do wzrostu dającego się uniknąć cierpienia chorych. Termin ten jest lokalny, stosowany praktycznie tylko w Polsce, a na Zachodzie jedynie w publikacjach związanych z Kościołem katolickim.”

Cały referat cieszył się wysokim zainteresowaniem, padały liczne pytania.

Kolejne dwa panele były skoncentrowane na tematyce prawniczej, a poruszone tematy to: prawa pacjenta, system ratownictwa medycznego w Polsce, problem refundacji leków, kontraktowanie świadczeń z NFZ – skąd się biorą nadwykonania oraz ochrona danych osobowych w działalności leczniczej.

Konferencja została odebrana z wielkim entuzjazmem. Osoby, które nieszczęśliwie ominęły tę konferencję mogą być jednak spokojne. Organizatorzy zapowiedzieli już kolejną edycję, a prelegenci wyrazili swoje zainteresowanie i chęć uczestniczenia w niej.

Mateusz Wasiak

Tekst został napisany wraz z Panią Marią Kotaniec, członkinią łódzkiego oddziału European Law Students Association (ELSA)