Kapsuły Janusa wzięły swoją nazwę od starożytnego boga początków i przemian, posiadającego dwie, skierowane w różne strony świata twarze. Jest to nieprzypadkowe, ponieważ struktury te zbudowane są z dwóch rodzajów materiałów (nano- i mikrodrobin) połączonych ze sobą w bardzo charakterystyczny sposób. Samo pojęcie Kapsuł Janusa było już dotychczas znane naukowcom, jednak do tej pory nie opracowano skutecznej metody ich otrzymywania na skalę przemysłową. Ważny krok w tej dziedzinie zrobili Polscy uczeni z Instytutu Chemii Fizycznej PAN w Warszawie, we współpracy z norweskimi i francuskimi instytucjami naukowymi.

W czasie eksperymentu pracowano na maleńkich kroplach oleju o wielkości pojedynczych mikrolitrów zawieszonych w innym typie oleju. Ich powierzchnię pokrywano następnie m.in. szklanymi i polistyrenowymi nanocząstkami o średnicy około 500nm lub 1000nm, które dzięki występującym siłom kapilarnym przylegały ściśle do struktur, rozłożone równomiernie. W eksperymencie część kropli pokryta była cząstkami jednego typu, natomiast pozostała część cząstkami innego typu. W samym procesie produkcji Kapsuł bardzo ważną rolę odgrywa pole elektryczne, którego zadaniem jest utworzenie wewnątrz kropel specjalnego typu mikroprzepływów, wywołujących ruch drobin w kropli od „bieguna” do „równika”. Na tym etapie można było kontrolować również samo upakowanie koloidalnych cząsteczek, poprzez delikatne wstrząsanie w zmiennym polu elektrycznym. Wpływa to na liczbę i rozmiar porów przyszłej Kapsuły, co bezpośrednio związane jest z jej przyszłą przepuszczalnością. W wyniku takiego działania w każdej strukturze powstawały „puste bieguny” o przeciwnych ładunkach pola elektrycznego oraz pierścienie na środku zawierające sklejone (o różnej sile natężenia) cząsteczki substancji powlekającej. Następnie, na skutek przyciągania przeciwnych ładunków krople zbliżały się do siebie. Zadaniem naukowców na tym etapie było „zmuszenie” ich do połączenia się w jedną strukturę. Osiągnięto to również dzięki wykorzystaniu pola elektrycznego. W wyniku tak przeprowadzonego eksperymentu otrzymano Kapsuły Janusa – miniaturowe, puste w środku struktury posiadające pierścień niemieszających się wzajemnie substancji powlekających zbudowanych z nano- i mikrodrobin. Na ostateczny wygląd otrzymanych drobin rzutuje liczba cząstek powlekających – w przypadku kropel pokrytych równomiernie i całkowicie – otrzymywało się struktury niesferyczne natomiast, jeśli upakowanie drobin było mniejsze (występowały rozluźnienia substancji powlekającej przy biegunach) – powstawały kuliste Kapsuły. Ponadto, jeśli „wstęgi równikowe” były bardzo wąskie – można było otrzymać strukturę zwaną „pierścieniem Janusa”.

Kapsuły Janusa mogą być doskonałym nośnikiem dla cząsteczek, które wymagają czasowej ochrony przed środowiskiem zewnętrznym np. w przypadku transportu do miejsca docelowego. Mogą więc przede wszystkim sprawdzić się w medycynie i farmacji jako nośniki leków. Ponadto upatruje się ich duży potencjał w inżynierii materiałowej, przemyśle spożywczym i farbiarskim.