Interferony (IFN) to niskocząsteczkowe glikoproteiny należące do rodziny cytokin. Interferony typu I stanowią wysoce konserwatywną rodzinę białek, w skład której wchodzą IFN-α, IFN-β, IFN-ε i IFN-κ. Cytokiny te ulegają ekspresji w makrofagach i komórkach nabłonka. Produkcja interferonu typu I jest kontrolowana przez białko zwane IRF3 (ang. interferon regulatory factor 3).
Nieaktywne IRF3, które w tym stanie ma formę monomeru, jest fosfoproteiną znajdującą się w obszarze cytoplazmy. Aktywacja tego białka prowadzi do jego przemieszczenia do jądra komórkowego. IRF3 zostaje ufosforylowane i dimeryzuje, osiągając tym samym zdolność do indukcji interferonu.
Wcześniejsze badania wykazały, że w produkcję interferonu będącą wynikiem infekcji wirusów RNA, zaangażowane jest odkryte w 2005 roku białko MAVS (ang. mitochondrial antiviral signaling).
Jest to tzw. cząsteczka adaptorowa. Grupa badaczy z Centrum Medycznego UT (University of Texas) Southwestern wykazała, że w przypadku infekcji wirusowej MAVS zostaje ufosforylowane przez serynowo-treoninową kinazę TBK1 (ang. TANK-binding kinase 1) i taka modyfikacje jest niezbędna do aktywacji białka IRF3. Wyniki badań zostały opublikowane w czasopiśmie „Science” w 2015 roku.
– Nasza praca ukazuje mechanizm, poprzez który trzy różne szlaki prowadzą do wytwarzania interferonu typu I – podkreśla dr Zhijian „James” Chen, współautor badań.
Naukowcy stwierdzili, że reszty aminokwasowe fosforylowane w białku MAVS należą do tego samego motywu sekwencyjnego, w jakim następuje fosforylacja innych białek adaptorowych - Sting i TRIF. Molekuły te uczestniczą w indukcji interferonu w odpowiedzi na wirusy DNA oraz infekcje bakteryjne. Modyfikacja każdej z wymienionych cząsteczek adaptorowych umożliwia wiązanie do IRF3, ułatwiając fosforylację tego białka przez TBK1.
Jak mówi dr Chen, choć TBK1 jest potrzebny do aktywacji IRF3, to sam enzym nie wystarczy do przekazania sygnału. – Ten dotychczas nierozpoznany mechanizm wskazuje, że w komórkach zainfekowanych patogenem, interferon typu I jest produkowany tylko wtedy, gdy zaangażowane jest odpowiednie białko adaptorowe – twierdzi naukowiec.
Wyniki eksperymentów są istotne w aspekcie dokładnej analizy odpowiedzi immunologicznej. Mogą być pomocne w poszukiwaniu molekuł wykazujących zdolność uruchamiania lub zatrzymania odpowiedzi organizmu na dany czynnik. Ma to związek przede wszystkim z walką z chorobami autoimmunologicznymi, w których komórki odpornościowe wykazują nadmierną aktywność i atakują zdrowe tkanki.
KOMENTARZE