Do tej pory nauka nie znała genu odpowiedzialnego za tę rzadką chorobę. Zespół Perraulta charakteryzuje się głuchotą i objawami neurologicznymi u niektórych osób. U kobiet dodatkowo występuje dysgenezja jajników, co oznacza, że zamiast jajników występują u nich nieprawidłowo ukształtowane gonady, kobiety te nigdy nie miesiączkują i są bezpłodne. Cechy zespołu Perraulta mogą występować u poszczególnych osób, dotkniętych tą chorobą, w różnym nasileniu.

Dr Mary-Claire King przebadała niewielką rodzinę, w której były dwie siostry z zespołem Perraulta. Obie cierpiały na głuchotę i dysgenezję jajników oraz objawy neurologiczne, przy czym u jednej z sióstr były one bardziej nasilone. Tradycyjnymi metodami sekwencjonowania DNA nie dało się znaleźć genu, charakterystycznego dla zespołu Perraulta w tej rodzinie.

”Zamiast posługiwać się tradycyjnymi metodami (sekwencjonowanie całości genomu) w celu znalezienia czynnika genetycznego odpowiedzialnego za zespół Perraulta w tej rodzinie, postawiliśmy na sekwencjonowanie całego egzonu” – tłumaczy dr King.

Egzon to odcinek genu, który koduje białko. Poza egzonami człowiek posiada w swoich genach odcinki niekodujące, zwane intronami oraz m.in. fragmenty promotorowe.

Dr King odkryła gen HSD17B4, gdy zsekwencjonowała egzon jednej z sióstr i potwierdziła, że mutacja w tym genie jest charakterystyczna dla zespołu Perraulta. Gen ten koduje białko DBP. Dr King odczytała dwie mutacje tego genu: Y217C i Y568X. ”Mutacje w HSD17B4 powodują poważny zespół zwany brakiem DBP, który generalnie kończy się śmiercią w przeciągu pierwszych dwu lat życia” – mówi dr King. – ”Do tej pory nie zaobserwowano dziewcząt z brakiem DBP, które przetrwałyby okres dojrzewania, tak więc nieprawidłowości w rozwoju jajników nie wiązano wcześniej z tą chorobą.”

”Kilka osób z brakiem DBP, żyjących dłużej, wykazywało jedynie utratę słuchu i dysfunkcje neurologiczne. Ze względu na to, że obie badane siostry były heterozygotami (czyli miały zróżnicowane odmiany tego samego genu w tym samym miejscu na chromosomach homologicznych), a mówiąc ogólnie – ekspresja zmutowanego HSD17B4 w heterozygocie jest znacznie osłabiona, stąd schorzenie polegające na braku DBP okazało się łagodniejsze i pozwoliło dziewczętom na dalsze życie” – tłumaczy naukowiec.

”Nasze badanie wskazało, że sekwencjonowanie całego egzonu może ujawnić ważne geny w małych, niespokrewnionych rodzinach, a zespół Perraulta jest genetycznie heterozygotyczny. Zespół Perraulta i brak DBP dają podobne objawy kliniczne, dlatego łagodna postać braku DBP może nie być w związku z tym zdiagnozowana” – podsumowuje dr Dr Mary-Claire King.

Źródło: PAP

red. Anna Stępień