Siła uścisku dłoni jest klinicznym wyznacznikiem sprawności funkcjonowania układu mięśniowego. Słabszy uścisk dłoni, zwłaszcza u osób starszych, może wskazywać na kruchość czy wręcz pęknięcie kości. Pacjenci zdolni do mocnego uściśnięcia dłoni szybciej dochodzą do siebie po operacjach biodra oraz cieszą się lepszą jakością życia. Sugeruje się, że zmniejszenie siły mięśniowej jest czynnikiem rozwoju chorób sercowo-naczyniowych i przedwczesnej śmierci.

Związek między siłą mięśniową a stanem naszego zdrowia udało się wyjaśnić naukowcom z Cambridge. W tym celu przeanalizowali 140 tys. próbek z UK Biobank i kolejnych 50 tys. pochodzących od pacjentów z Wielkiej Brytanii, Holandii, Australii i Danii. Dysponowali pełnym zakresem danych biometrycznych, demograficznych i medycznych wszystkich uczestników.

Okazało się, że siła mięśniowa powiązana jest z 16 loci w ludzkim genomie. Niektóre z nich znajdują się w bezpośrednim sąsiedztwie innych genów istotnych dla funkcjonowania mięśni. Jednym z takich genów jest ACTG1, który jest powiązany z prawidłowym funkcjonowaniem i strukturą włókien mięśni szkieletowych. Z kolei geny PEX14, TGFA i SYT1 są kluczowe w komunikacji komórek mięśniowych z układem nerwowym. Mutacje w genach PEX14, LRPPRC i KANSL1 odpowiadają za rozwój ciężkich chorób: zespołu Zellwegera i zespołu Leigha.

Na podstawie przeprowadzonych badań brytyjscy naukowcy wnioskują, że występowanie wspomnianych genów w różnych wariantach odpowiada za zróżnicowanie siły mięśniowej u poszczególnych osób. Uważają, iż ich odkrycie może się stać pomocne w opracowywaniu nowych strategii terapeutycznych i profilaktycznych. Udowodnili również, że znaczna siła mięśniowa zmniejsza ryzyko łamliwości kości.

Okazuje się więc, że duża siła mięśni nie tylko ułatwia życie, ale także zapewnia zdrowie.