Naukowcy z University of Wisconsin – Madison opublikowali na łamach czasopisma Virology doniesienia o stworzeniu in silico przestrzennego modelu kapsydu rinowirusa C, w oparciu o jego sekwencję genomową. Wirus ten, obok lepiej poznanych typów A oraz B, odpowiedzialny jest za wywoływanie klasycznych przeziębień, szczególnie u dzieci, i stanowi istotny czynnik powodujący powikłania takie jak na przykład astma.

Rinowirusy A i B były od lat badane w warunkach laboratoryjnych, a ich budowa została dobrze poznana i scharakteryzowana. Jednak rinowirus C został zidentyfikowany dopiero w 2006 roku, na podstawie wyników sekwencjonowania i jak dotąd nie istnieje metoda jego hodowli w warunkach laboratoryjnych.

Poznanie przestrzennej struktury białkowego kapsydu rinowirusa C było możliwe dzięki zbudowaniu bazy kilkuset sekwencji genomowych tego typu wirusów oraz wykorzystaniu wysoce zaawansowanych technik bioinformatycznych. Powstał trójwymiarowy model o wysokiej rozdzielczości, który pokazuje zasadnicze różnice w budowie różnych typów rinowirusów. Wykazano, że rinowirus C posiada odmienny rodzaj receptorów powierzchniowych.

Opracowano dotąd szereg potencjalnych leków, oddziałujących na powierzchnię kapsydu wirusów A oraz B, a konkretnie na znane z badań krystalograficznych receptory białkowe. Jednak w badaniach klinicznych te terapeutyki okazywały się nieefektywne. Opracowany metodami bioinformatycznymi model rinowirusa C tłumaczy tę sytuację: wszystkie trzy rodzaje rinowirusów wywołują przeziębienia, a ponieważ potencjalne leki działają na receptory obecne tylko w dwóch typach wirusów, to leczenie jest nieskuteczne.

Innymi słowy, by efektywnie leczyć przeziębienia wywołane infekcją rinowirusową, należałoby stosować lek skuteczny także wobec mniej znanego wirusa typu C. Szczegółowe poznanie jego budowy dzięki zastosowaniu technik sekwencjonowania i metod bioinformatycznych, otwiera możliwości opracowania skutecznej terapii – także wobec wirusa, którego nie udaje się hodować w warunkach laboratoryjnych.