W praktyce laboratoryjnej stosuje się głównie dwa typy markerów proliferacji komórkowej: Ki-67 lub PCNA. Oba antygeny stanowią dobre wykładniki nasilenia tego procesu, a ich ekspresja w przebiegu różnego typu nowotworów ma istotne znaczenie w aspekcie agresywnego przebiegu choroby lub gorszych rokowań. Coraz większą popularnością cieszą się jednak intensywnie badane w ostatnich latach białka z rodziny MCM, których rola jako składników replikacyjnej maszynerii, wskazuje na ich potencjalne zastosowanie jako markerów intensywnego namnażania komórek.

Białka MCM (ang. minichromosome maintenance proteins) występują we wszystkich organizmach eukariotycznych i są wysoce konserwatywne. Można do nich zaliczyć białka od MCM1 do MCM10, przy czym choć wszystkie biorą udział w replikacji, to obecność charakterystycznej domeny o aktywności ATP-azy stwierdzono w grupie białek od MCM2 do MCM9. Wiele doniesień wskazuje, że obecność białek MCM jest kluczowa dla procesu inicjacji replikacji. Heteroheksamer, składający się z białek od MCM2 do MCM7, w obecności innych czynników, staje się aktywną helikazą, która w miejscu inicjacji odpowiada za rozplatanie nici DNA, a zatem umożliwia wydłużanie nowo powstałego materiału genetycznego. Stwierdzono, że w miarę trwania fazy S cyklu komórkowego heteroheksamer białek MCM w sposób stopniowy oddysocjowuje od DNA.

Odłączenie tego kompleksu ma za zadanie chronić komórkę przez ponownym procesem replikacji w tym samym cyklu. Jest to bardzo ważne, ponieważ zaburzenia w procesie syntezy materiału genetycznego  powodują niestabilność genomu oraz prowadzą do transformacji nowotworowej. Znaczną aktywność białek MCM stwierdzono w przypadku wielu typów komórek nowotworowych. Wskazuje się ponadto na możliwość znacznie dokładniejszego rozróżniania stadiów kancerogenezy w oparciu o białka tej grupy, w porównaniu do badań w z wykorzystaniem tradycyjnych markerów proliferacji, np. Ki-67. Niezwykle istotną cechą białek MCM jest to, że choć w pewnym momencie zostają one odłączone od chromatyny to są nadal obecne w jądrach komórek. Z chwilą, gdy komórka przechodzi z fazy podziału w fazę spoczynku stają się one jednak nieaktywne, podobnie jak wtedy, gdy komórka rozpoczyna proces różnicowania lub po prostu się starzeje.

Zastosowanie znanych markerów Ki-67 lub PCNA, choć w aspekcie nasilenia proliferacji w pełni uzasadnione, niesie za sobą pewne ograniczenia w ocenie stadiów cyklu komórkowego. PCNA, czyli jądrowy antygen komórek proliferujących, pełni istotną rolę nie tylko w procesie replikacji, ale również naprawy DNA. Badania wskazują, że przeciwciała skierowane przeciw PCNA wykrywają komórki intensywnie dzielące się, ale również te, które są w stanie spoczynku.  W przypadku Ki-67 zwraca uwagę fakt, że antygen ten, biorący udział w rybosomalnej syntezie, nie jest jedynym czynnikiem kluczowym w procesie proliferacji komórkowej.