Polsko-norweskie konsorcja z udziałem przedsiębiorstw i jednostek naukowych zajmą się też odzyskiwaniem energii i substancji organicznych ze ścieków komunalnych, poprawą zarządzania hałasem turbin wiatrowych czy przygotowaniem systemu nadzoru portów morskich z wykorzystaniem mobilnych bezzałogowych jednostek badawczych. Maksymalny okres realizacji projektu to 3 lata.
Z naciskiem na wdrażanie
POLNOR 2019 i POLNOR CCS 2019 to konkursy finansowane w ramach III edycji Funduszy Norweskich i Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG) na lata 2014-2021 w ramach programu „Badania stosowane”. Jego operatorem jest Narodowe Centrum Badań i Rozwoju.
– Kładziemy akcent na wdrożenia. Oznacza to, że o wyborze projektów decydowała nie tylko ich wartość naukowa, ale i możliwość zastosowania danego rozwiązania w praktyce. Dzięki temu prestiżowe granty trafią do przedsiębiorców i naukowców, którzy przekonująco uzasadnili potrzebę znaczących udoskonaleń i całkiem nowych wynalazków w takich obszarach jak: zdrowie, opieka społeczna, przemysł i technologie informacyjne, transport, klimat, żywność i zasoby naturalne, rozwój społeczny i gospodarczy, pojazdy bezzałogowe oraz wychwytywanie i składowanie dwutlenku węgla. Doceniliśmy też ciekawe pomysły młodych naukowców – mówi Wojciech Kamieniecki, dyrektor NCBR.
W obu konkursach konkurencja była bardzo duża. O dofinansowanie zabiegało ponad 90 polsko-norweskich konsorcjów. Ostatecznie w głównym konkursie POLNOR do dofinansowania rekomendowano 38 spośród 74 zgłoszonych projektów, na łączną kwotę 49 745 454 euro. Natomiast w towarzyszącym mu konkursie POLNOR CCS, który skupia się wokół wychwytywania i składowania dwutlenku węgla, wybrano 6 spośród 17 wniosków, a suma dofinansowania stanowi w tym przypadku 11 764 706 euro. Kilka wniosków znalazło się na liście rezerwowej. Oznacza to, że w przypadku pojawienia się wolnych środków finansowych, również te projekty będą mogły zostać dofinansowane.
– Włączenie sektora prywatnego do obecnej edycji Funduszy Norweskich sprawiło, że program „Badania stosowane” stał się nie tylko mostem łączącym gospodarkę i badania, ale także zacieśnił partnerstwo między polskimi i norweskimi organizacjami badawczymi oraz przedsiębiorstwami. Stwarza to bardzo obiecujące perspektywy biznesowe – zauważa Małgorzata Jarosińska-Jedynak, minister funduszy i polityki regionalnej.
Czym zaskoczyć nowotwory?
Ogromne zainteresowanie wspólnymi projektami polsko-norweskimi po raz kolejny przekłada się na konkretne działania, a w konsekwencji na wzmocnienie współpracy międzynarodowej, co stanowi jeden z priorytetów Narodowego Centrum Badań i Rozwoju. Zawiązane dzięki Funduszom Norweskim zespoły mają znaczące osiągnięcia.
Profesor Jacek Otlewski, kierownik Zakładu Inżynierii Białka na Wydziale Biotechnologii Uniwersytetu Wrocławskiego, z badaczami z Uniwersytetu w Oslo współpracuje od wielu lat. Już w poprzedniej edycji Funduszy Norweskich partnerzy z obu krajów realizowali projekt istotny z punktu widzenia celowanej terapii onkologicznej. Co udało się uzyskać w wyniku tego projektu? – Opracowaliśmy nowe cząsteczki będące połączeniem białka (ludzki czynnik wzrostu fibroblastów 2) oraz bardzo silnego związku cytotoksycznego. Takie cząsteczki są skierowane wobec komórek nowotworowych nadprodukujących na swojej powierzchni receptor tego czynnika wzrostu. Oddziaływanie tych receptorów z podanym do krwiobiegu koniugatem selektywnie dostarcza do wnętrza komórek nowotworowych cytotoksyczny związek, który jest zdolny do ich zabicia na zasadzie konia trojańskiego – tłumaczy prof. Jacek Otlewski. – Pokazaliśmy, stosując hodowle komórkowe, że nasza cząsteczka-koniugat rzeczywiście zabija selektywnie komórki nowotworowe posiadające ten receptor, a nie niszczy komórek zdrowych. Co najważniejsze, wstrzyknięcie do krwiobiegu myszom, które posiadały ludzki guz nowotworowy, prowadziło do zniszczenia tego guza – zaznacza kierownik projektu.
Wspólne prowadzenie badań uczony ocenia jako korzystne dla obu stron, ponieważ zespoły polski i norweski wzajemnie się uzupełniają. – My posiadamy większe doświadczenie w badaniach białek – generowaniu mutantów białek, koniugatów i ich charakterystyce biochemicznej i strukturalnej. Z kolei partnerzy z Norwegii są specjalistami od badań komórkowych i modeli zwierzęcych. W Oslo łatwiej było nam przeprowadzić badania na zwierzętach – tłumaczy prof. Otlewski. Uzyskane wyniki okazały się na tyle ciekawe i wartościowe, że pojawił się zamiar kontynuacji wspólnych badań z poszerzeniem o nowego partnera z Norwegii, który jest wysokiej klasy specjalistą od modeli zwierzęcych z ludzkim guzem nowotworowym wyprowadzonym od pacjenta.
– Chcemy analizować koniugaty zawierające dwa związki cytotoksyczne o odmiennym mechanizmie działania, aby zminimalizować szanse komórki rakowej na uzyskanie lekooporności. Podobna lekooporność znana jest w przypadku oporności bakterii na antybiotyki. Zwiększa to bardzo szanse na zabicie wszystkich komórek nowotworowych i całkowite wyleczenie pacjentów. Złożyliśmy w tym celu projekt w ramach III edycji Funduszy Norweskich wspólnie z partnerami norweskimi – mówi badacz. Dziś już wiadomo, że projekt ten znalazł się wśród rekomendowanych do dofinansowania.
Jak spożytkować dwutlenek węgla?
Sukcesem zakończył się również projekt, którym kierowała prof. dr hab. inż. Urszula Narkiewicz z Wydziału Technologii i Inżynierii Chemicznej Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie. Został on złożony w poprzednim konkursie dotyczącym wychwytywania i składowania dwutlenku węgla, realizowanym w ramach Programu Polsko-Norweskiej Współpracy Badawczej. Partnerskie zespoły pracowały nad wychwytywaniem CO2 ze spalin. – Celem naszego projektu było otrzymanie i zbadanie stałych sorbentów, które umożliwiałyby skuteczne wychwytywanie ditlenku węgla z gazów spalinowych. Obecnie w praktyce stosowana jest głównie sorpcja tego gazu cieplarnianego w roztworach. Jest to proces wymagający znacznych nakładów energii i nie jest przyjazny dla środowiska. Dlatego opracowanie skutecznych sorbentów stałych może stanowić alternatywę, która służy jednocześnie ochronie środowiska, ograniczeniu szkodliwych zmian klimatycznych oraz ograniczeniu zużycia energii – zwraca uwagę prof. Urszula Narkiewicz.
Efekty przerosły oczekiwania. – Udało się nam opracować tanie i skuteczne sorbenty ditlenku węgla, zdolne do sorpcji ponad 6 mmol CO2/g/h (pod ciśnieniem atmosferycznym i w temperaturze 0 st. C), czyli na poziomie najlepszych wyników osiąganych na świecie – wskazuje prof. Narkiewicz. W jej przekonaniu sukces projektu związany był przede wszystkim z wysokim poziomem naukowym jego wykonawców, tak po stronie polskiej, jak i norweskiej. Partnerzy norwescy okazali się niezawodni i komunikatywni.
W projekcie brało udział trzech uczonych z Norwegii: prof. Kaiying Wang, ekspert w dziedzinie nanomateriałów z Uniwersytetu Południowo-Wschodniej Norwegii oraz dwóch naukowców z SINTEF-u, czyli największej organizacji badawczej w Norwegii – dr Richard Blom, specjalista w zakresie reaktorów chemicznych z Departamentu Materiałów oraz dr Andy Booth z Departamentu Morskiego, ekspert w zakresie oceny wpływu nanomateriałów na środowisko. Cały zespół widzi potrzebę kontynuacji badań, z perspektywą ich zastosowania w praktyce. – Dlatego właśnie złożyliśmy wniosek w konkursie POLNOR CCS 2019. To, co udało nam się zrobić w poprzednim projekcie, czyli skuteczne wychwytywanie CO2, to dopiero pierwszy krok. Przecież trzeba ten gaz zmagazynować (np. w wyeksploatowanych kopalniach czy pod dnem morskim) czy zagospodarować. Ponieważ jesteśmy zdecydowanymi zwolennikami tej drugiej opcji, polegającej na przerobie ditlenku węgla do użytecznych produktów, zaproponowaliśmy teraz rozwiązanie polegające na fotokatalitycznej i elektrokatalitycznej redukcji ditlenku węgla. Będziemy znowu pracować z tymi samymi, sprawdzonymi partnerami – mówi prof. Urszula Narkiewicz.
Także ten projekt został rekomendowany do dofinansowania. Na pytanie, jak zachęciłaby innych naukowców do wzięcia udziału w konkursach ogłaszanych przez Narodowe Centrum Badań i Rozwoju, prof. Narkiewicz odpowiada – Myślę, że taka zachęta nie jest specjalnie potrzebna. Z pewnością przygotowanie wniosków w konkursach bilateralnych prowadzonych przez NCBR (jak np. POLNOR CCS) oraz późniejsza ich realizacja i raportowanie to zadania mniej skomplikowane niż w przypadku programów europejskich. Udział w takich programach można więc potraktować jako trening przed przygotowaniem wniosku do Horizon Europe – konkluduje.
--
Narodowe Centrum Badań i Rozwoju, agencja wykonawcza Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego, jest operatorem Programu „Badania stosowane” realizowanego w ramach Norweskiego Mechanizmu Finansowego 2014-2021. Celem tej inicjatywy, o łącznym budżecie 77,65 mln euro, jest podniesienie jakości badań stosowanych w Polsce poprzez wzmocnienie współpracy naukowo-badawczej między Polską a Norwegią. Głównym celem Funduszy EOG i Funduszy Norweskich jest zmniejszanie różnic ekonomicznych i społecznych w obrębie EOG oraz wzmacnianie stosunków dwustronnych pomiędzy państwami-darczyńcami a państwem-beneficjentem. W zamian za udzielaną pomoc finansową, państwa-darczyńcy korzystają z dostępu do rynku wewnętrznego Unii Europejskiej, mimo że nie są jej członkami.
KOMENTARZE