Z pewnością znajdzie zastosowanie w medycynie. Naukowcy uważają, że przy jego wykorzystaniu można dostarczać do organizmu komórki lub antybiotyki pomagające w regeneracji uszkodzonych tkanek ludzkich. Hydrożel, wstrzyknięty bezpośrednio do rany (lub do miejsca, gdzie została uszkodzona tkanka), szybko sztywnieje, tworząc rusztowanie, do którego mogą być przytwierdzone komórki. Takimi komórkami mogą być fibroblasty, z których powstaje tkanka łączna, lub osteoblasty biorące udział w odbudowie kości. Wszystko zaczęło się od peptydu stworzonego sześć lat temu, nazwanego „MAX1”. Peptyd ten poddany odpowiedniemu traktowaniu automatycznie fałdował, tworząc hydrożel. Badając „MAX8”, kolejną, ulepszoną wersję oryginalnego peptydu, odkryto, że można zamknąć we wnętrzu hydrożelu żywe komórki, nie uszkadzając ich przy tym. Ponadto nowy biomateriał ma bardzo dobre właściwości absorpcyjne. Jest nierozpuszczalny w wodzie, ale wchłania duże ilości wody, dzięki czemu składniki pokarmowe i komórki mogą się swobodnie przemieszczać między porami żelu. Poza tym hydrożel jest nietoksyczny, a jego dodatkową zaletą są właściwości bakteriobójcze: okazuje się, że zabija niektóre bakterie Gram-ujemne i –dodatnie. Można go przechowywać w postaci proszku, a do organizmu może być wprowadzany zwyczajnie przy użyciu strzykawki. Wszystkie te zalety sprawiają, że naukowcy znaleźli już kilka potencjalnych zastosowań dla swojego wynalazku. Między innymi będzie można go wykorzystać przy leczeniu wątroby uszkodzonej przez nowotwór, chorobę alkoholową lub żółtaczkę. Wątroba to organ, który ma bardzo duże zdolności regeneracyjne, będzie można je zwiększyć, wprowadzając do niej nowe hepatocyty przy wykorzystaniu hydrożelu. Inne zastosowania to: regeneracja tkanki po przeprowadzonej biopsji lub podawanie antybiotyków rannym żołnierzom bezpośrednio do rany.

Źródło: www.sciencedaily.com