Hurtownicy wystąpili do sądu, podnosząc, że polityka sprzedaży GSK AEVE naruszała greckie i wspólnotowe prawo konkurencji. Sąd apelacyjny w Atenach, przed którym zawisła ta sprawa, zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich z pytaniem dotyczącym zgodności spornych praktyk z uregulowaniami wspólnotowymi.

Trybunał przypomniał przede wszystkim, że zakazane jest nadużywanie przez przedsiębiorstwo pozycji dominującej, ponieważ jest to niezgodne ze wspólnym rynkiem w zakresie, w jakim może wpływać na handel między państwami członkowskimi. Takie praktyki stanowiące nadużycie mogą polegać w szczególności na ograniczaniu produkcji, rynków lub rozwoju technicznego ze szkodą dla konsumentów.

Trybunał stwierdził, że w niniejszym przypadku poprzez odmowę wykonania zamówień greckich hurtowników GSK AEVE miała na celu ograniczenie eksportu równoległego prowadzonego przez nich na rynki innych państw członkowskich, w których ceny sprzedaży leków są wyższe.

Następnie Trybunał zbadał, czy w sektorze produktów leczniczych istnieją szczególne okoliczności, które ogólnie mogłyby uzasadnić odmowę zrealizowania zamówień.
Trybunał zaznaczył najpierw, że eksport równoległy leków z danego państwa członkowskiego, w którym ich ceny są niskie, do innych państw członkowskich, w których ceny te są wyższe, co do zasady umożliwia nabywcom tych leków w tych ostatnich państwach członkowskich posiadanie alternatywnego źródła zaopatrzenia po niższych cenach niż te stosowane przez przedsiębiorstwa farmaceutyczne. Nie można więc stwierdzić, że równoległy eksport przyniósłby jedynie minimalne korzyści dla końcowych konsumentów.

Następnie Trybunał dokonał analizy ewentualnego wpływu regulacji państwa w zakresie cen leków na ocenę tego, czy odmowa dostawy stanowi nadużycie. Trybunał zaznaczył, że kontrola sprawowana przez niektóre państwa członkowskie w odniesieniu do ceny sprzedaży lub refundacji kosztów leków nie zwalnia tych cen całkowicie z działania zasady podaży i popytu. Chociaż zakres reglamentacji cenowej w sektorze produktów leczniczych nie może więc wykluczyć zastosowania wspólnotowych reguł konkurencji, to jednak dla państw członkowskich, które przewidują system ustalania cen ta interwencja państwowa jest czynnikiem mogącym stworzyć możliwości dla handlu równoległego. Ponadto, reguły konkurencji nie mogą być interpretowane w ten sposób, że w celu ochrony własnych interesów handlowych jedyną możliwością, jaka pozostaje przedsiębiorstwu farmaceutycznemu zajmującemu pozycję dominującą, jest całkowita rezygnacja ze sprzedaży swoich leków w państwie członkowskim, w którym ich ceny są ustalone na względnie niskim poziomie.

Z powyższego wynika, że chociaż zakres reglamentacji nie może usunąć znamion nadużycia z odmowy przez przedsiębiorstwo farmaceutyczne zajmujące pozycję dominującą wykonania zamówień złożonych przez hurtowników prowadzących eksport równoległy, to takie przedsiębiorstwo powinno jednak móc podjąć rozsądne i proporcjonalne środki, jeżeli wymaga tego ochrona jego własnych interesów handlowych. W celu określenia rozsądnego i proporcjonalnego charakteru tych środków należy ustalić, czy zamówienia złożone przez tych hurtowników mają anormalny charakter.

Wreszcie Trybunał dokonał analizy wpływu reglamentacji państwowej w zakresie dostawy leków, a w szczególności argument przedstawiony przez GSK AEVE, zgodnie z którym przedsiębiorstwa wykonujące eksport równoległy nie podlegają jednakowym obowiązkom w zakresie dystrybucji i składowania co przedsiębiorstwa farmaceutyczne i w ten sposób ryzykują zakłóceniem planowania produkcji i dystrybucji leków.

W tym względzie Trybunał zaznaczył, że w przypadku gdy handel równoległy rzeczywiście doprowadziłby do niedoboru leków na danym rynku krajowym, to nie przedsiębiorstwa zajmujące pozycję dominującą, lecz właściwe organy krajowe miałyby obowiązek uregulować tę sytuację poprzez podjęcie odpowiednich i proporcjonalnych środków. Jednakże producent musi mieć możliwość ochrony własnych interesów handlowych, jeżeli uzyskuje zamówienia na anormalne ilości określonych produktów.

Trybunał pozostawił sądowi krajowemu ustalenie normalnego charakteru zamówień w świetle dotychczasowych relacji handlowych utrzymywanych przez przedsiębiorstwo farmaceutyczne zajmujące dominującą pozycję z zainteresowanymi hurtownikami, jak również wielkości zamówień w porównaniu z zapotrzebowaniem rynku danego państwa członkowskiego.

Trybunał orzekł, że przedsiębiorstwo zajmujące dominującą pozycję na rynku leków, które w celu przeszkodzenia eksportowi równoległemu odmawia zrealizowania zamówień o normalnym charakterze, nadużywa swej pozycji dominującej.

Źródło: Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich