Dopingiem wydolnościowym określa się nienaturalne zwiększenie wydolności fizycznej jak i psychicznej zawodnika, z wykorzystaniem metod wykraczających poza normalny trening, choć jak powszechnie wiadomo, granica pomiędzy zwykłym podnoszeniem sprawności fizycznej, a dopingiem bywa trudna do uchwycenia.

β2-adrenomimetyki należą do grupy leków działających agonistycznie w stosunku do receptorów beta2 zlokalizowanych w ścianach dróg oddechowych. Stosowane są głównie w leczeniu astmy oskrzelowej, przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, oraz innych jednostek chorobowych przebiegających z obturacją w drogach oddechowych. Efekty farmakologiczne ich działania to rozszerzenie światła oskrzeli, hamowanie uwalniania mediatorów reakcji alergicznych z komórek tucznych, przyspieszenie transportu rzęskowego i zmniejszenie przepuszczalności drobnych naczyń płucnych.

Beta2-agoniści naśladują wpływ amin katecholowych – adrenaliny i noradrenaliny. Substancje te przygotowują organizm do sytuacji stresowych, poprzez rozszerzenie dróg oddechowych, tak by więcej powietrza mogło dostać się do płuc, oraz przygotowanie mięśni i odpowiedzi metabolicznej - wyrzut glukozy do krwi.

Leki, które powodują utrzymujące się efekty ergogenne (pobudzenie psycho- ruchowe człowieka)  są zabronione u wszystkich sportowców, bez względu na to czy biorą oni udział w zawodach, a beta-2 agoniści są substancjami zaliczanymi do tej grupy leków. Opinie dotyczące stosowania IBA(ang. Inhaled beta-2 agonists) są niezwykle podzielone.

Niektóre badania wykazały, iż terapeutyczne dawki IBA nie wpływają na pobór tlenu oraz zwiększenie osiągów biegaczy zdrowych, czy cierpiących na astmę, podczas gdy wyniki innych badań wskazują, że wysokie dawki beta-2 agonistów działają ergogennie, powodując lepsze funkcjonowanie płuc, u osób nie cierpiących na astmę.

Aby udzielić  odpowiedzi na to pytanie, należy spojrzeć przede wszystkim na podstawy fizjologii wysiłku oraz na patomechanizm astmy i farmakodynamikę leków przeciwastmatycznych. Astma oskrzelowa jest przewlekłym stanem zapalnym oskrzeli, z tendencją do ich skurczu.  Leki przeciwastmatyczne  hamują odczyn zapalny w drogach oddechowych, przeciwdziałają skurczowi i zmniejszają wydzielanie śluzu.

U zdrowego sportowca płuca nie są wykorzystywane w 100% procentach, czynnikami ograniczającymi zdolność do wysiłku są serce i krew. Odwrotna sytuacja ma miejsce u chorych na astmę, gdyż skurcz oskrzeli utrudnia wymianę gazową. Wówczas płuca stają się krytycznym elementem ograniczającym zdolność do wysiłku. Zatem u osób nie cierpiących na schorzenia płuc beta2-mimetyki w ogóle nie działają!

W tym miejscu pojawia się zasadnicze pytanie- jaki cel ma stosowanie takich leków u osób zdrowych?

Prawdopodobnie kluczową rolę odgrywa element psychologiczny, gdyż o sukcesie sportowca niejednokrotnie świadczy jego nastawienie. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy u sportowca astma pozostaje nierozpoznana, wówczas leki przeciwastmatyczne naprawdę zwiększą wydolność fizyczną.

Zawodowi sportowcy to ludzie niewątpliwie zmotywowani i zdyscyplinowani, chcący mieć pewność, że niczego nie zaniedbują. Choć z medycznego punktu widzenia nic nie wskazuje na to, że leki przeciwastmatyczne pomagają osiągać lepsze wyniki zdrowym sportowcom to jednak dają pewność, że zrobili wszystko co w ich mocy, aby wygrać. Skoro tak jest to dlaczego środki te są zakazane? W końcu mówi się, że wiara czyni cuda…

Mateusz Kula

Źródła:

http://www.farmacjaija.pl                                                                

http://www.doping-prevention.sp.tum.de

http://pl.wikipedia.org