Ciągle poszukuje się materiałów, które pozwoliłyby na gromadzenie wodoru. Szwedzcy naukowcy postanowili wykorzystać do tego celu nanorurki węglowe (zbudowane z pojedynczej ściany). Wykorzystali oni zjawisko chemisorpcji (wodór wiązał się do ścian nanorurek). W eksperymencie zastosowano jednak wodór atomowy, który jest znacznie bardziej aktywny chemicznie niż wodór cząsteczkowy. Dodatkowo reakcje przyłączenia wodoru do nanorurek prowadzono w środowisku sprzyjającym hydrogenacji (zastosowano odpowiednie odczynniki chemiczne). Badania wykazały, że maksymalny stopień hydrogenacji zależy od średnicy nanorurki. Dla średnicy 2,0nm stopień ten wynosi prawie 100%, a wytworzony kompleks (wodór – nanorurki) jest stabilny w temperaturze pokojowej. Tworzenie kompleksu jest skutkiem powstawania wiązania C-H i jest to reakcja odwracalna. Badania te są niezwykle ważne, gdyż potrzebny jest materiał, który może gromadzić wodór. Potrzeba ta wynika z faktu, że aby móc wykorzystać wodór jako paliwo, trzeba tez mieć coś, w czym można będzie przechowywać takie paliwo w bezpieczny sposób. Innym, proponowanym mechanizmem gromadzenia wodoru jest wykorzystanie adsorpcji fizycznej (fizysorpcji), jednak uzyskuje się wówczas zdecydowanie mniejszą wydajność, dlatego chemisorpcja jest zdecydowanie lepszym rozwiązaniem. Badacze analizowali również zjawisko desorpcji, która przeprowadza się później w celu uwolnienia wodoru z nanorurek, wyniki tych badań można znaleźć w ich publikacji. Cały proces trzeba jeszcze zoptymalizować, zanim zostanie on wykorzystany w konkretnych projektach technologicznych.


Nikitin A. et al.