Roboty molekularne znane są nie od dziś. Ich pierwsza wizja pojawiła się w książce Kima Erica Drexlera z 1986r. Wtedy jeszcze nazywane mikroskopijnymi maszynami, składającymi różne przedmioty atom po atomie były pomysłem nie do osiągnięcia. Z biegiem czasu powstały pierwsze nanomaszyny skonstruowane z biomolekuł. Przełomem okazał się jednak rok 2006. Wtedy właśnie poznano „origami DNA”. W technice tej zasłynął Paul Rothemund. Z fragmentów DNA układał żółte, uśmiechnięte buźki – takie jak dobrze znane dziś emotikony z telefonów komórkowych.

Obecnie roboty DNA to nic innego jak splecione i połączone ze sobą fragmenty nici DNA tworzące trójwymiarowe konstrukcje. Wewnątrz takiej konstrukcji można umieścić leki, które będą docierać tylko i wyłącznie do określonych komórek w organizmie ludzkim. Wielu naukowców potwierdza, że jest to bardzo korzystne w przypadku leków, stosowanych do walki w chorobach nowotworowych. Cytostatyki zwalczając komórki nowotworowe, uszkadzają jednocześnie zdrowe komórki naszego ciała. Z tego względu chemioterapia ma duże skutki uboczne, powodując ogromne wyniszczenie w organizmie ludzkim.

Roboty DNA to dziś ogromna nadzieja medycyny w walce z wieloma chorobami. Można życzyć tylko powodzenia w kolejnych badaniach i czekać z niecierpliwością na osiągnięcia i wyniki naukowców.