Dokumenty opracowane zostały w Dyrekcji Generalnej ds. Badań Komisji Europejskiej w związku z pracami Komitetu Sterującego ds. Zasobów Ludzkich i Mobilności Pracowników Naukowych w Europejskiej Przestrzeni Badawczej. Komitet składa się z przedstawicieli Komisji Europejskiej oraz reprezentantów państw członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego i państw kandydujących do UE. Dokumenty stanowią instrumenty polityki mobilności UE, za pomocą których Komisja Europejska dąży do: 1. Zwiększenia atrakcyjności zawodu naukowca w Europie, co powinno wpłynąć na zwiększenie liczby naukowców w UE. Potrzeba zwiększenia liczby naukowców pracujących w UE wynika pośrednio z postanowień Strategii Lizbońskiej. 2. Zwiększenia mobilności pracowników naukowych w UE, przy czym rozróżniane są dwa jej aspekty: a) mobilność międzysektorowa – mobilność pomiędzy sektorem nauki (w Polsce: uczelnie wyższe, PAN i jednostki badawczo-rozwojowe) i sektorem przedsiębiorstw, która wpływa tak na podnoszenie kwalifikacji pracowników naukowych, jak i na zwiększenie poziomu wykorzystywania wyników badań naukowych przez gospodarkę; b) mobilność międzynarodowa – tak pomiędzy krajami członkowskimi Europejskiego Obszaru Gospodarczego, jak i pomiędzy nimi a krajami trzecimi (w ten aspekt mobilności wpisuje się również dążenie do zwiększenia napływu do UE naukowców z państw trzecich). Karta i Kodeks zostały ogłoszone przez Komisję Europejską w formie zalecenia. Oznacza to, co prawda, że nie mają one charakteru prawnie wiążącego, ale nakładają na Państwa Członkowskie polityczne zobowiązanie doprowadzenia do stosowania ich postanowień przez podmioty, do których dokumenty te są adresowane. Są one skierowane przede wszystkim do naukowców i ich pracodawców oraz do instytucji finansujących badania naukowe i zalecają stosowanie zasad i reguł w nich określonych. Odnoszą się przede wszystkim do procedur rekrutacji pracowników naukowych oraz do różnych aspektów polityki w zakresie rozwoju kariery naukowej. Podstawowym celem jest uczynienie procedur rekrutacji bardziej przejrzystymi i otwartymi. Dotychczas nie został sprecyzowany sposób wdrażania Karty i Kodeksu. Komisja Europejska oraz Państwa Członkowskie współpracujące w ww. Komitecie Sterującym wypracują jeszcze w tym roku ogólne wytyczne, wskazujące najlepsze sposoby implementacji ww. dokumentów. W MNiI rozpoczęto analizę właściwych aktów normatywnych w celu zidentyfikowania ewentualnych przeszkód prawnych dla stosowania postanowień Karty i Kodeksu przez polskie instytucje naukowe. Komisja Europejska zachęca wszystkie organizacje zatrudniające naukowców (a więc nie tylko publiczne instytucje naukowe, lecz również przedsiębiorstwa prowadzące prace B+R) do jak najszybszego implementowania zasad zawartych w Karcie i Kodeksie do wewnętrznych regulaminów, statutów i innych dokumentów związanych z polityką rozwoju kadr oraz określających w szczególności procedury rekrutacji naukowców i ich oceny. Europejska Karta Naukowca i Kodeks postępowania przy rekrutacji pracowników naukowych