Doktorr Judah Folkman w 1972 roku jako pierwszy słusznie zauważył, że od angiogenezy zależy rozwój guza i że na każdy przyrost masy guza przypada rozwój odpowiedniej sieci naczyń krwionośnych. Teza ta znajduje swoje potwierdzenie. Dziś, guzek powstajacy bez wytworzenia sobie swojej „instalacji” krwionośnej może osiągnąć maksymalnie rozmiar ok. 12 mm. Do jego dalszej progresji potrzebne jest odżywianie, tlen, dostarczanie składników odżywczych. Usieciowanie masy guza zapewnia mu również możliwość metastazy, czyli przerzutowania. 

Angiogeneza jest procesem powstawania naczyń krwionośnych poprzez wydłużanie i rozgałęzianie już istniejących. Czynnik wzrostu śródbłonka naczyń (VEGF) stymuluje istniejące systemy naczyniowe do rozwoju i rozrostu.

Hemangiogeneza (waskulogeneza) jest procesem powstawania naczyń krwionośnych de novo z krążących wolnych, prekursorowych komórek śródbłonka. Oba procesy występują u człowieka fizjologicznie, np. w okresie zarodkowym i pozazarodkowym. 

Obecnie stosuje się inhibitory dla czynnika wzrostu naczyń jako leki przeciwnowotworowe. Zahamowanie procesów wzrostu naczyń na pewno blokuje rozwój i progresję guza. W skojarzeniu z innymi grupami leków może stać się obiecującą i skuteczną terapią.

Wzmożony proces angiogenezy można zaobserwować u ludzi także w fizjologii. Następuje to podczas gojenia się dużych ran (trzeba odtworzyć utracone ciągłości struktur, czy unaczynić narządy), wzrostu kości (by umożliwić im wzrost i prawidłowe funkcjonowanie), a także odbudowy endometriom po menstruacji.