Plaster jest w stanie wykryć wahania poziomu glukozy we krwi i wydzielić odpowiednią dawkę insuliny do krwioobiegu. Ten nowoczesny system transdermalny ma postać niewielkiego, kwadratowego, cienkiego plasterka. Jego powierzchnia pokryta jest ponad stoma maleńkimi igłami, które przypominają rzęsy. Mikroigły są rezerwuarem mikroskopijnych jednostek hormonu, który uwalnia się na skutek aktywacji sensorów glukozy w nich umieszczonych. Takie wygodne rozwiązanie może w sposób bezbolesny przyczynić się do wzrostu compliance, a przez to efektywności terapii. Pacjent nie musi pamiętać o wykonywaniu systematycznych zastrzyków podskórnych. Badania kliniczne na myszach są naprawdę obiecujące i dają nadzieję na poprawę komfortu życia osób chorych.

Plaster działa szybko, jest prosty w obsłudze oraz został wykonany z nietoksycznych materiałów. System transdermalny to jakby trzustkowe komórki Langerhansa umieszczone na skórze, które działają jak magazyny hormonu i uwalniają go w odpowiedzi na zapotrzebowanie organizmu. Aby optymalnie dopasować materiał, z którego zbudowany jest system wykorzystano hydrofilowy kwas hialuronowy oraz hydrofobowy 2-nitroimidazol. Mieszanina obu cząstek tworzy samoorganizujący się twór – elementy hydrofilowe umieszczone na zewnątrz otaczają hydrofobowe jądro. Dzięki temu uzyskano miliony struktur pęcherzykowych o średnicy 100 razy mniejszej niż grubość ludzkiego włosa. W każdym z takich pęcherzyków umieszczony jest rdzeń stałej insuliny oraz specjalny enzym reagujący na wahania poziomu glukozy we krwi. Gdy plaster umieszczony jest bezpośrednio na skórze mikroigła przenika jej powierzchnię i dotyka krwi płynącej przez kapilary poniżej dozując hormon.

Terapia może być dostosowana do wrażliwości osobniczej na insulinę oraz wagi pacjenta. Taki spersonalizowany system terapeutyczny to niewątpliwie innowacyjny sposób  podejścia do choroby.

Cukrzyca dotyka ponad 387 milionów ludzi na całym świecie, a szacuje się, że liczba ta wzrośnie do 592 milionów do końca 2035 roku. Pacjenci z zaawansowaną cukrzycą typu 1 i 2 starają się regulować poziom cukru we krwi poprzez regularne podawanie podskórne zastrzyków z hormonem.

-Cały proces jest dziś bolesny i często dosyć nieprecyzyjny. Złe dawkowanie insuliny prowadzi do groźnych powikłań takich jak ślepota, amputacje kończyn, śpiączki cukrzycowej a nawet śmierci – podkreśla zaangażowany w badania profesor John Buse z Uniwersytetu w Karolinie Północnej.

Stworzeniu plastra przyświecała idea wyeliminowania błędów popełnianych przez pacjentów poddanych insulinoterapii. Tradycyjne zastrzyki mogą gwałtownie obniżyć poziom cukru we krwi do niebezpiecznie niskiego poziomu, zwłaszcza wtedy gdy dozowane są często. Plaster eliminuje ten problem.

Badacze pracują intensywnie nad tym jak przenieść tak obiecującą terapię z modelu zwierzęcego na ludzki oraz częstotliwością zmiany plastra na nowy. Pacjenci czekają z kolei na czasy kiedy zapomną do czego służyły im kiedyś strzykawki i igły.