Biotechnologia.pl
łączymy wszystkie strony biobiznesu
Wstępne wyniki badań sugerują, że nowy, eksperymentalny lek – guselkumab, jest w stanie kontrolować przebieg łuszczycy lepiej niż obecnie dostępne, standardowe terapie. W doświadczeniach bije na głowę uznawane dziś za najefektywniejsze, leki będące przeciwciałami monoklonalnymi.

 

W badaniach z udziałem niemal 300 osób porównywano skuteczność guselkumabu z powszechnie wykorzystywanym w terapii łuszczycy adalimumabem (Humira, Enebrel). U 86% probantów poddanych terapii z użyciem nowego medykamentu objawy ustąpiły całkowicie lub były minimalne po 16-tygodniowej kuracji. W grupie otrzymującej adalimumab odsetek ten wyniósł 58%.

 

- Jako lekarz dermatolog jestem szczególnie podekscytowany potencjałem guselkumabu i tego co może w przyszłości zdziałać dla pacjentów cierpiących na umiarkowaną do ciężkiej łuszczycy plackowatej – powiedział główny badacz dr Kristian Reich.

 Lek działa poprzez blokowanie białka interleukiny – 23 (IL-23), które odgrywa ważną rolę w funkcjonowaniu układu odpornościowego i stanowi podłoże chorób autoimmunologicznych, do których łuszczyca jest zaliczana. Zablokowanie IL-23 znacznie poprawia stan skóry pacjenta. Lek podaje się w postaci iniekcji w odstępach czterech, ośmiu i dwunastu tygodni od pierwszej dawki. Obecnie przechodzi on trzecią, ostatnią fazę badań klinicznych, która pozwala określić skuteczność i profil bezpieczeństwa stosowania u ludzi nowej substancji.

Efektem ubocznym terapii guselkumabem jest niestety zwiększone ryzyko wystąpienia infekcji (płuc, wyrostka robaczkowego) w porównaniu z adalimumabem (20% do 12%).

 

Łuszczyca powoduje swędzenie, suchość i zaczerwienienie skóry. Zwiększa również ryzyko wystąpienia depresji, chorób serca i cukrzycy. Postać łuszczycy plackowatej jest z kolei tą najczęściej występującą w populacji.

Do leków biologicznych obecnie zarejestrowanych do leczenia łuszczycy należą efalizumab (Raptiva, Serono Merck), infliximab (Remicade, Schering), etanercept (Enbrel, Wyeth), alefacept (Amevive, Astellas), adalimumab (Humira, Abbott). Leki te są stosowane między innymi w reumatoidalnym, łuszczycowym i zesztywniającym zapaleniu stawów, w łuszczycy plackowatej i w innych jej odmianach. Terapia biologiczna łuszczycy jest obecnie tą najefektywniejszą, ale i najkosztowniejszą. Leczenie z wykorzystaniem przeciwciał monoklonalnych hamuje nadmierną reakcję układu immunologicznego. Wyróżnia je szybki efekt i wygoda stosowania, co sprzyja zachowaniu compliance ze strony pacjenta. Leki o których mowa są dedykowane zwłaszcza tym chorym, u których wcześniejsze terapie miejscowe i ogólnoustrojowe (cyklosporyna, metotreksat, retinoidy, naświetlania UVA i UVB) okazały się nieskuteczne lub remisje po ich zastosowaniu były niepełne i krótkotrwałe, a także u tych, którzy z różnych względów (np. choroba wątroby, nadciśnienie) nie mogą stosować klasycznych terapii.

 

 

Źródła

http://www.webmd.com/skin-problems-and-treatments/psoriasis/news/20150708/experimental-psoriasis-drug-shows-promise?page=2

http://www.nejm.org/doi/full/10.1056/NEJMoa1501646\

http://luszczyca.org.pl/p1/?leki-biologiczne-w-luszczycy,50

"Leki biologiczne w łuszczycy" - dr Iwonna Michalak

KOMENTARZE
Newsletter