Większość najdroższych leków to preparaty stosowane w leczeniu rzadkich chorób genetycznych. Numerem jeden rankingu okazało się produkowane przez Alexion Pharmaceuticals przeciwciało monoklonalne Soliris - roczny koszt przyjmowania leku przez jednego pacjenta wyniósł 409 tys. dolarów. Na drugim miejscu uplasował się stosowany w leczeniu syndromu Huntera Elaprase z Shire Pharmaceuticals (roczny koszt terapii 675 tys. dolarów), na trzecim miejscu jest stosowany w leczeniu pacjentów z mukopolisacharydozą typu VI roztwór do wlewu dożylnego Naglazyme produkowany przez BioMarine Pharmaceuticals (koszt 365 tys. dolarów rocznie)

Soliris (ekulizumab) jest wskazany w leczeniu pacjentów z napadową nocną hemoglobinurią (PNH,ang. paroxysmal nocturnal haemoglobinuria). Dowody klinicznych korzyści stosowania preparatu Soliris w leczeniu PNH są ograniczone do pacjentów, u których wykonywano przetoczenia. Soliris jest rekombinowanym, humanizowanym, monoklonalnym przeciwciałem IgG2/4κ, które wiąże się z ludzkim białkiem C5 dopełniacza i hamuje końcową fazę aktywacji. Przeciwciało Soliris zawiera regiony stałe pochodzenia ludzkiego oraz regiony kodujące cechy komplementarności pochodzące od myszy, wbudowane w obszar ludzkich regionów zmiennych łańcucha lekkiego i ciężkiego. Przeciwciało Soliris składa się z dwóch łańcuchów ciężkich, liczących po 448 aminokwasów, oraz dwóch łańcuchów lekkich, liczących po 214 aminokwasów; masa cząsteczkowa wynosi ok. 148 kDa. Soliris jest wytwarzany w hodowli mysich komórek mysich szpiczakowych (linia komórkowa NS0) i oczyszczany metodą chromatografii powinowactwa i chromatografii jonowymiennej. Proces masowej produkcji substancji leczniczej obejmuje również etapy swoistej inaktywacji i usuwania wirusów. Ekulizumab, substancja czynna preparatu Soliris, jest inhibitorem końcowej fazy aktywacji dopełniacza, który w sposób swoisty i z wysokim powinowactwem wiąże się z białkiem C5 dopełniacza, hamując w ten sposób jego rozkład na C5a i C5b i zapobiegając wytwarzaniu końcowego kompleksu dopełniacza C5b-9. W ten sposób preparat Soliris przywraca regulację końcowej fazy aktywacji dopełniacza we krwi u pacjentów z PNH oraz hamuje, hemolizę wewnątrznaczyniową wskutek aktywacji końcowej fazy dopełniacza u pacjentów z PNH. Ekulizumab nie wpływa na wcześniejsze etapy aktywacji dopełniacza, które mają zasadnicze znaczenie dla opsonizacji mikroorganizmów i usuwania kompleksów immunologicznych.

Zespół Huntera jest chorobą związaną z chromosomem X spowodowaną niedostateczną aktywnością enzymu lizosomalnego sulfatazy-L-iduronianu (ang. Iduronate 2-sulfatase). Sulfataza-L-iduronianu jest odpowiedzialna za katabolizm glukozoaminoglikanów (GAG): siarczanu dermatanu i siarczanu heparanu na drodze rozpadu cząstek siarczanowych połączonych z oligosacharydami. W związku z brakującym lub wadliwym enzymem sulfatazy-L-iduronianu u pacjentów z chorobą Huntera, glikozaminoglikany są gromadzone progresywnie w komórkach prowadząc do ich przekrwienia, organomegalii, uszkodzenia tkanek i zaburzenia czynności układów narządowych. Sulfataza iduronianu (Elaprase )jest oczyszczoną postacią enzymu lizosomalnego sulfatazy-L-iduronianu produkowanego w linii komórek ludzkich zapewniającego ludzką charakterystykę glikozylacji, która jest analogiczna do charakterystyki naturalnie występującego enzymu. Sulfataza iduronianu jest wydzielana jako glikoproteina składająca się z 525 aminokwasów i zawiera 8 miejsc N-glikozylacji, które są zajmowane przez złożone, hybrydowe i o dużej zawartości mannozy typy łańcuchów oligosacharydów. Ciężar cząsteczkowy sulfatazy iduronianu wynosi około 76 kD.

Preparat Naglazyme stosuje się w leczeniu pacjentów z mukopolisacharydozą typu VI (MPS VI lub syndrom Maroteaux-Lamy’ego). Chorobę wywołuję niedobór enzymu zwanego arylosulfatazą B, który jest niezbędny do rozkładania w organizmie węglowodanów zwanych glikozaminoglikanami (GAG). Jeśli enzym nie występuje, GAG nie mogą zostać rozłożone i odkładają się w komórkach. Wywołuje to objawy choroby, z których najbardziej zauważalne są niskorosłość, wielkogłowie i trudności w poruszaniu. Zazwyczaj chorobę diagnozuje się u małych dzieci pomiędzy 1. a 5. rokiem życia. Z uwagi na niską liczbę pacjentów cierpiących na MPS VI, chorobę uważa się za rzadką, zatem w dniu 14 lutego 2001 r. preparat Neglazyme uzyskał status leku sierocego (leku stosowanego w rzadkich chorobach).